Wieke verstopt zich voor mevrouw klaagzang
O jakkes, daar is ze weer. Ik noem haar altijd mevrouw Klaagzang. Locatie: de supermarkt. Lees verder
O jakkes, daar is ze weer. Ik noem haar altijd mevrouw Klaagzang. Locatie: de supermarkt. Lees verder
Wieke wil graag een nieuwe bril, een hele bijzondere welteverstaan. Lees verder
Natuurlijk, Wieke stemt. Maar op wie o wie? Lees verder
Ons hele dorp is van slag door het buxusmotje en familie. De rupsjes hebben het grootscheeps aangepakt: uit alle struiken stiekem hapjes nemen, jezelf verpoppen en ervoor zorgen dat de buxus doodgaat. Lees verder
Zaterdag 2 maart: even naar de buurtsuper, want vanavond maak ik geitenkaasdingetjes met sla, spekjes en een frambozenvinaigrette. Lees verder
‘Had ik verteld,’ begint man vrolijk, gisteravond om tien uur, ‘dat Niels en Michael morgen komen? En Nico komt ook!’ Je zou denken: drie knappe mannen op bezoek, hoe leuk wil je dat de dag begint? Lees verder
Ik besloot mezelf twee premières te gunnen. De eerste: het bijwonen van de eerste aflevering van de serie Mrs. Wilson, van BBC First, samen met de redactie van Franska.nl en onze lezeressen. Lees verder
Wieke heeft haar man er wel heel goed ingeluisd… Gelukkig heeft hij een goed gevoel voor humor en pakt hij haar ook weer heel goed terug Lees verder
Ik noem ze even Jeanne en Gerard. Onze vriendschap met Gerard is al een halve eeuw oud en Jeanne verscheen acht jaar geleden op het toneel, vrij snel nadat Gerards vrouw was overleden. Lees verder
Maar toen belde die ene vriendin. Die vriendin die alles altijd weer goedmaakt. Wel helemaal door deze herinnering. Lees verder
In mijn wereldbeeld is een kelder een plek waar je het liefst niet komt en die zich dus uitstekend leent voor spullen waarvan je denkt: die kunnen altijd nog van pas komen, maar ik hoef ze niet steeds te zien. Deur dicht, hop, de ontkenningsfase in en klaar. Lees verder
En daar had hij eigenlijk wel een goede reden voor. Maar Wieke hield er een mooie herinnering aan over.
Lees verder
Wieke is er klaar mee. Haar man heeft Kondo in zijn genen.
Lees verder
Wieke gaat in het voorjaar terug naar Zambia en heeft nieuwe safarikleren nodig. Maar dat blijkt moeilijker dan verwacht…
Lees verder
Je soep bewaren om op een andere dag te eten is meestal een slim plan. Maar dan doet Wieke iets waardoor dat plan in de soep loopt. Lees verder
‘Verbijsterd kijk ik naar Theresa May in de leeuwenkuil. Ze probeert boven het ordinaire gekrijs uit te komen, maar niemand luistert. Iedereen is tegen, linksom of rechtsom en dat zal de wereld weten…’ Lees verder
‘Your bike,’ mailt ze, ‘is my baby and my freedom!’ En dat is waarom, als het in Wieke’s leven tegenzit, ze aan haar denkt. Lees verder
Haar geld, tas, en het tijgertje van haar kleindochter worden gejat. Maar dan staat Anniko van Santen opeens naast haar als een reddende engel in nood. Lees verder
In mijn werkkamer heeft man een thermostaat opgehangen die weet wanneer ik binnenkom en wanneer ik vertrek. Hoe? Weet ik veel? Het overgrote deel van al dat digitale spul zal voor mij een mysterie blijven. Lees verder
Wat een consternatie mensen! Ik heb het over de Postcodekanjer, die gevallen is in Glimmen, het dorp waar wij van 1980 tot 1992 woonden. Lees verder
O jakkes, daar is ze weer. Ik noem haar altijd mevrouw Klaagzang. Locatie: de supermarkt. Lees verder
Natuurlijk, Wieke stemt. Maar op wie o wie? Lees verder
Zaterdag 2 maart: even naar de buurtsuper, want vanavond maak ik geitenkaasdingetjes met sla, spekjes en een frambozenvinaigrette. Lees verder
Ik besloot mezelf twee premières te gunnen. De eerste: het bijwonen van de eerste aflevering van de serie Mrs. Wilson, van BBC First, samen met de redactie van Franska.nl en onze lezeressen. Lees verder
Ik noem ze even Jeanne en Gerard. Onze vriendschap met Gerard is al een halve eeuw oud en Jeanne verscheen acht jaar geleden op het toneel, vrij snel nadat Gerards vrouw was overleden. Lees verder
In mijn wereldbeeld is een kelder een plek waar je het liefst niet komt en die zich dus uitstekend leent voor spullen waarvan je denkt: die kunnen altijd nog van pas komen, maar ik hoef ze niet steeds te zien. Deur dicht, hop, de ontkenningsfase in en klaar. Lees verder
Wieke is er klaar mee. Haar man heeft Kondo in zijn genen.
Lees verder
Je soep bewaren om op een andere dag te eten is meestal een slim plan. Maar dan doet Wieke iets waardoor dat plan in de soep loopt. Lees verder
‘Your bike,’ mailt ze, ‘is my baby and my freedom!’ En dat is waarom, als het in Wieke’s leven tegenzit, ze aan haar denkt. Lees verder
In mijn werkkamer heeft man een thermostaat opgehangen die weet wanneer ik binnenkom en wanneer ik vertrek. Hoe? Weet ik veel? Het overgrote deel van al dat digitale spul zal voor mij een mysterie blijven. Lees verder
Wieke wil graag een nieuwe bril, een hele bijzondere welteverstaan. Lees verder
Ons hele dorp is van slag door het buxusmotje en familie. De rupsjes hebben het grootscheeps aangepakt: uit alle struiken stiekem hapjes nemen, jezelf verpoppen en ervoor zorgen dat de buxus doodgaat. Lees verder
‘Had ik verteld,’ begint man vrolijk, gisteravond om tien uur, ‘dat Niels en Michael morgen komen? En Nico komt ook!’ Je zou denken: drie knappe mannen op bezoek, hoe leuk wil je dat de dag begint? Lees verder
Wieke heeft haar man er wel heel goed ingeluisd… Gelukkig heeft hij een goed gevoel voor humor en pakt hij haar ook weer heel goed terug Lees verder
Maar toen belde die ene vriendin. Die vriendin die alles altijd weer goedmaakt. Wel helemaal door deze herinnering. Lees verder
En daar had hij eigenlijk wel een goede reden voor. Maar Wieke hield er een mooie herinnering aan over.
Lees verder
Wieke gaat in het voorjaar terug naar Zambia en heeft nieuwe safarikleren nodig. Maar dat blijkt moeilijker dan verwacht…
Lees verder
‘Verbijsterd kijk ik naar Theresa May in de leeuwenkuil. Ze probeert boven het ordinaire gekrijs uit te komen, maar niemand luistert. Iedereen is tegen, linksom of rechtsom en dat zal de wereld weten…’ Lees verder
Haar geld, tas, en het tijgertje van haar kleindochter worden gejat. Maar dan staat Anniko van Santen opeens naast haar als een reddende engel in nood. Lees verder
Wat een consternatie mensen! Ik heb het over de Postcodekanjer, die gevallen is in Glimmen, het dorp waar wij van 1980 tot 1992 woonden. Lees verder