Conclusie: alle lezeressen van Franska.nl zijn hartstikke leuk. Op die ene trol na dan.
Na de drankjes gaan we naar het filmzaaltje. Daarom zijn we hier: naar Mrs. Wilson kijken. We waren nogal een luid kakelende menigte, maar nu vallen we stil. Want het is boeiend, mooi gefilmd en intrigerend. ‘Meer meer meer!’ Zo roepen wij als het, veel te snel, is afgelopen. Een echte aanrader. Want meneer Wilson, de man van Mrs. Wilson? Dat is me er eentje. Meer zeg ik er niet over. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van BBC First gehoord, maar die is speciaal voor buitenlanders in het leven geroepen, met ondertiteling. Nu ik dit weet, ben ik bij voorbaat verslaafd.
Na de belevenissen van Mrs. Wilson gaan we wijn drinken in de bar, met uitzicht op het Centraal Station in de ondergaande zon. Tijd voor mijn tweede première. Er komen oesters langs. Ik ken mensen die er een moord voor doen. Het leek mij nooit wat, behalve als er iets gratinerends mee werd gedaan. Maar nu ik in de herfst van mijn leven verkeer, en er een plateau blote oesters langs komt, wil ik er toch over mee kunnen praten. Waarom? Weet ik veel, dat wil ik gewoon. De lezeressen, met wie ik aan de borreltafel sta, kijken belangstellend toe. ‘Maak er even een foto van?’ vraag ik een van de vrouwen. Want stel nou dat ik het heerlijk vind? Dan is het wel zo leuk dat dit moment wordt vereeuwigd. Ze maakt er meteen twintig. Maar jongens nog aan toe! Vies dat het is?! ‘Heb je de parel wel doorgeslikt?’ vraagt iemand. Zeker. ‘Is het lustopwekkend?’ vraagt een ander nieuwsgierig. Ook al niet. Ik voel niets wat op lust lijkt. Jammer voor man, straks. Wat mij betreft is een rauwe oester het meest overschatte hapje op aarde. Waardeloze première dus. Maar Mrs. Wilson? Top! Kijken!
