Hoofdstuk 21

‘Wat wil je voor je verjaardag doen, Chris?’ We zitten samen in de zonovergoten serre een tosti te eten. Met haar bordje op schoot en haar hoofd voorover gebogen richting haar bord houdt ze even stil.

‘Hoezo?’ vraagt ze voordat ze haar volgende hap neemt.

‘Hoezo? Je bent over twee weken jarig, dus ik vraag me af wat je wilt doen. Een feestje hier, een feestje ergens anders? Groot feest? Klein feestje?’ Ik schraap mijn keel voor de vraag die me al dagen bezighoudt. ‘Wil je je verjaardag met mij en pappa samen vieren? Want dan vragen we pappa gewoon hier. Ik dacht dat je dat misschien wel het meest fijn zou vinden?’ Ze zet haar bord op het tafeltjes tussen ons in en vermijdt mijn blik en nog voordat ze begint te praten, weet ik dat wat ik ga horen niet fijn zal zijn.

‘Pappa vroeg of ik het leuk zou vinden om voor mijn verjaardag naar Disneyland Parijs te gaan. Noor mag mee en we gaan in het Disneyhotel slapen.’ Ze vermijdt mijn blik nog steeds en dat is niet erg, want ik voel hoe het bloed uit mijn hoofd wegtrekt en mijn rechteroor vreemd begint te suizen. Mechanisch sta ik op uit mijn stoel. Wat er nog over is van de tosti glijdt van mijn bord en zeilt over de gladde parketvloer richting Chrissy.

‘Oeps,’ zegt ze en ze lacht maar dat is uit onzekerheid.

‘Sorry.’ Ik veeg de tosti bij elkaar en loop naar de keuken voor een doekje. ‘Sorry lieverd,’ zeg ik nog een keer. ‘Ik… Uh… Je overvalt me een beetje. Maar natuurlijk mag je met pappa en Noor naar Disneyland. Leuk juist. Toch? Hebben jullie al besloten wanneer?’

‘Pappa zei dat het waarschijnlijk beter is om in de meivakantie te gaan. Dan hou ik zijn cadeautje te goed en hebben we iets om ons op te verheugen zei hij.’

‘Vond je het moeilijk om tegen me te zeggen Chris?’ Als ik haar tegen me aantrek legt ze haar hoofd tegen mijn borst. Ik voel haar schouders schokken. ‘Denk je dat ik niet zie hoe verdrietig jij bent en hoe zielig ik dat voor je vind?’ Ze huilt zoals ik haar niet vaak zie huilen. Zonder geluid en met haar ogen dichtgeknepen.

‘Oh lieverd. Kom nou toch eens hier. Kom popje. Ik weet het. Dit is voor jou net zo moeilijk en jij staat altijd maar in je eentje tussen pappa en mij in. Ik wil je niet bij pappa weghouden, echt waar niet. Ik wil dat je net zo goed met pappa blijft als altijd. Maar misschien ben ik gewoon ook wel bang om je kwijt te raken. Misschien ben ik ook wel heel erg boos op pappa. Misschien is dat het ook.’ Ze staat nog steeds tegen me aan. Ik hou haar vast en voel mijn blouse nat worden van haar tranen. ‘Ik ben alleen maar met mezelf bezig geweest, lieverdje. Dat spijt me. Dat spijt me echt. Ik beloof je dat ik er weer voor je zal zijn. Net als altijd.’ Ze haalt diep adem. En nog eens. ‘Zakdoekje?’ Ze knikt en snuit haar neus. ‘Weet je wat Chris? Ik zal pappa bellen over Disneyland. Zeggen dat ik het leuk vind als jullie samen gaan. Want ik wil niet dat je dit soort dingen voor me geheim loopt te houden. Je vindt het toch zeker geweldig om er samen met Noor naartoe te gaan?’ Ze knikt en tovert een flauw glimlachje om haar lippen. ‘Noor en ik hebben het er al over gehad wat we gaan aantrekken.’ Haar glimlach is nu er nu helemaal.

Ik zeg dat ik dat leuk vind en dat ik me dat kan voorstellen.

Als ik toep, toept Hugo over. Zo is het altijd al geweest en zo zal het altijd blijven. Ik besluit dat het nu niet het moment is om hem te bellen. Daar moet ik nog even mee wachten en ik moet er heel goed over nadenken hoe ik dat gesprek zal aanvliegen.

Benieuwd hoe het begon?

Klik dan hier voor deel 1.//klik hier voor deel 2.// klik hier voor deel 3. // klik hier voor deel 4. // klik hier voor deel 5. // klik hier voor deel 6. // klik hier voor deel 7. // klik hier voor deel 8. // klik hier voor deel 9. // klik hier voor deel 10. // klik hier voor deel 11. // klik hier voor deel 12. // klik hier voor deel 13. // klik hier voor deel 14. // Klik hier voor deel 15. // Klik hier voor deel 16. // klik hier voor deel 17. // klik hier voor deel 18. // klik hier voor deel 19. // klik hier voor deel 20.

‘We moeten praten,’ is een semi autobiografisch verhaal over radeloos verdriet en verlies, over verlaten worden en bedrogen uitkomen; kortom een verhaal over een huwelijk dat gedoemd is om te stranden. Het is ook een verhaal over opkrabbelen, opnieuw beginnen, fouten maken en vergissingen begaan, onderuitgaan en uiteindelijk over healing. Iedereen die ooit heeft geleden aan een gebroken hart door een verloren liefde zal zich in het verhaal kunnen herkennen en er troost uit kunnen putten. Want hoewel geen enkele scheiding hetzelfde is, zijn de worstelingen en het verdriet wel degelijk universeel.

Geschreven door: Britt Bottelier