Hoofdstuk 17

Mijn zusje Gaby vertrekt meteen na het ontbijt. ‘Red je het nog tot de lunch in je eentje?’ Als we elkaar omhelzen zijn we allebei geëmotioneerd.

‘Je bent nooit alleen. Hoe fijn is dat? En ik heb alweer een beetje van de oude Britt gezien dit weekend, zusje. Dat staat je goed.’ Nadat ze de deur uit is open ik mijn laptop. Ruud heeft me een nieuwe rubriek gegeven – ‘ik neem aan dat je tegen extra werk geen bezwaar hebt nu?’ – waarbij ik elke maand een meer of minder bekende Nederlander mag interviewen in een restaurant van zijn of haar keuze. ‘Maak er maar een mix van culi en human interest van en als je mijn Rolodex nodig hebt hoor ik het wel.’ Komende dinsdag trap ik af in een restaurant met niet één maar twee sterren. Gekozen door een fotograaf die niet alleen in eigen land maar tot ver daarbuiten bekend is en voor wie er altijd nog wel een tafeltje vrij is om last minute aan te kunnen schuiven. Ik dwing mezelf om alles wat ik over hem tegen kom te lezen en mijn kop erbij te houden in plaats van te gaan piekeren. Maar rond de klok van twaalf krijg ik de kriebels en begint het geijsbeer weer. Op en neer en op en neer door de woonkamer. Hand op de schoorsteen, blik op de foto van het meisje in het roze balletpakje, omdraaien, langs de salontafel, door de en-suite-deuren, naar de eetkamer, rondje om de eettafel, rechtervoet op het opstapje van de serre, open keuken, omkeren en opnieuw. Om half een, als het toch écht lunchtijd is, is Chrissy er nog niet en des te later het wordt, des te meer kriebels. Als ze tegen twee uur eindelijk op komen dagen weet ik niets te zeggen en niets te vragen. Voor het eerst brengt hij haar thuis, voor het eerst staan we daar. Als vanouds met z’n drieën, maar nu ieder voor zich. Ik vraag of hij wat drinken wil – een krankzinnige vraag omdat ik hem eigenlijk wegwil hebben. Maar voor haar, zo alleen als ze daar staat, letterlijk tussen ons in, mag hij nog wel even blijven.

‘Nee. Ik heb net nog koffiegedronken en moet er weer vandoor.’ Hij kijkt even op zijn horloge en begint Chrissy te knuffelen; te lang en te stevig.

‘Ik vond het vré-se-lijk gezellig. Je moest maar snel nog een keer komen.’

Even kijkt hij me aan.

‘Dag,’ zegt hij. ‘We houden nog wel contact.’

‘Was het gezellig?’ vraag ik aan Chrissy.

‘Gewoon,’ zegt ze dat het was.

‘Gewoon en verder niks?’ Ik irriteer haar.

‘Nee, heel erg gezellig,’ zegt ze dan. ‘Zijn nieuwe vriendin kwam langs gisteren en we hadden het heel leuk. Wehadden nog laat pizza laten bezorgen en allemaal films gekeken.’

Het duurt even voordat de boodschap landt. Lekker met z’n drietjes op de bank, pizza en filmpjes tot laat? Het is hem dus niet gelukt om zijn pik nog heel even in zijn broek te houden?

‘Is ze blijven slapen?’ Ik wilde het niet vragen, ik probeerde heel erg om het niet te vragen en al helemaal niet zo bits, maar de vraag overkwam me. Ze zegt dat ze dat niet weet, maar ik ben bang dat ze de waarheid te pijnlijk vindt en dat ze het nog veel pijnlijker vindt om mijn gezicht te zien. Ze draait zich om en loopt de kamer uit. Ik weet dat ik er nu voor haar moet zijn omdat ze hier net zo alleen in staat als ik. Alleen weet ik niet goed hoe. Ik besluit om Suzan, de moeder van Chrissy ’s beste vriendinnetje Noor, te bellen.

‘Ik mocht je altijd bellen toch?’

‘Altijd!’ zegt ze kalm. ‘Is er crisis?’

‘Ik dacht misschien zitten jij en Noor nu ook thuis en is het leuk als jullie even langskomen?’

‘Over een uurtje?’

Chrissy zit met Teddy op schoot als ik boven kom. ‘Chris?’ Ik ga naast haar zitten maar ze geeft geen sjoege. ‘Liefje? Ik weet ook niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Ik heb Suzan net gebeld. Zij en Noor komen zo even langs. Vind je dat een goed idee?’

Woordeloos trekt ze haar schouders op. Noor loopt even later ongevraagd meteen door naar boven. Suzan vraagt of ik geknuffeld wil worden of juist liever niet.

‘Hoezo liever niet?’

‘Bij mij kon elke blijk van genegenheid voor wéér een nieuwe huilbui zorgen en soms had ik gewoon geen zin meer in al die tranen.’

‘Ik weet niet of ik daar een knuffel voor nodig heb, want ik zit er nogal doorheen.’ Ik doe mijn verhaal terwijl ik Suzan een theesmaakje laat kiezen. Als ik uitverteld ben zit mijn strot dicht.

‘Het is de angst om Chrissy kwijt te raken die je zo bij je zo aangrijpt,’ zegt Suzan alsof ze het aan me kan zien. ‘Maar dat gebeurt niet hoor. Je bent een goede moeder Britt. De beste. Als ik iemand ken die er altijd is geweest voor haar kind, dan ben jij dat wel. Je raakt haar niet kwijt want je zult altijd haar moeder blijven.’ Het gevecht tegen de tranen heb ik verloren. Ik snotter dat ik het niet verdraag dat Chrissy meteen met haar – de andere vrouw – werd opgescheept en dat ik het nog minder verdraag dat ze het leuk hadden samen. Maar dat zie ik niet helemaal scherp, volgens Suzan. De nieuwe juffrouw van Hans – Hans is haar ex en de vader van Noor – liet Noor boterhammen met dropveters beleggen om in de smaak te vallen. ‘Maar ze houden nooit lang stand, die nieuwe juffrouwen. Want als het erop aankomt moeten ze schuiven en zichzelf inleveren omdat ze at the end geen enkele andere rol kunnen opeisen dan die van het ‘nieuwe vriendinnetje van pappa’. Ze sloven zich allemaal uit om leuk gevonden te worden en maken zichzelf allemaal wijs dat ze zich kunnen inlikken bij de kindjes, hun pappa en zelfs bij hun mamma. Let maar op. Die juffrouw van Hugo zal niets liever willen dan een leuke band met jou opbouwen. Die van Hans wilde graag vriendinnen met mij worden, kun je nagaan.’

Ik vertel over mijn kennismaking met zijn nieuwe vlam op straat en dat ik haar uitgestoken hand negeerde. Suzan moet lachen. En dan zegt ze wat mijn zusje ook al zei, dat het uiteindelijk elke andere vrouw mag worden die mijn plek naast Hugo inneemt, behalve deze.

‘En dat de kans dat deze het wordt ieniemienie klein is. Heb je enige idee hoe oud ze is?’

‘Jonger dan ik in ieder geval.’

‘Nog jonger? En jullie schelen al zowat een generatie.’ Ze pauzeert even voordat ze verder gaat. ‘Denk je dat Hugo nog te porren is voor een nieuwe baby?’

‘Hugo is gesteriliseerd. Dat heeft hij meteen na Chrissy’ s geboorte laten doen. Bij één kind heb je een kind en bij twee een gezin, had hij bedacht. Een gezin zag hij niet zitten.’

‘Ach, kijk eens aan. Geen tweede leg, dus ook geen zekerheid voor de nieuwe mevrouw Hugo, wie dat ook ooit moge worden. Trouwen hoeft van de meeste kerels ook niet meer en in zich binden waren ze al bar slecht, dus waar ben je nog bang voor?’  

Ik neem me voor om elk woord van Suzan in mijn oren te knopen.

‘En dan is er nog iets om je op te vrolijken,’ zegt ze. ‘Ik ben lid geworden van een kunstenaarssociëteit in de stad. Op vrijdagavond komt er altijd een dj met een koffertje plaatsjes vol uit de oude doos. Het betere discowerk en de oude soul van toen we er nog echt toe deden zeg maar. Het is er een beetje de boulevard of broken dreamsmet veel verlopen types en drankmisbruik, maar heerlijk om jezelf af en toe eens te laten gaan. Wanneer ga je mee? Dan regelen we een oppas voor de meisjes zodat die ook een heerlijk avondje hebben.’

Benieuwd hoe het begon?

Klik dan hier voor deel 1.//klik hier voor deel 2.// klik hier voor deel 3. // klik hier voor deel 4. // klik hier voor deel 5. // klik hier voor deel 6. // klik hier voor deel 7. // klik hier voor deel 8. // klik hier voor deel 9. // klik hier voor deel 10. // klik hier voor deel 11. // klik hier voor deel 12. // klik hier voor deel 13. // klik hier voor deel 14. // Klik hier voor deel 15. // Klik hier voor deel 16.

‘We moeten praten,’ is een semi autobiografisch verhaal over radeloos verdriet en verlies, over verlaten worden en bedrogen uitkomen; kortom een verhaal over een huwelijk dat gedoemd is om te stranden. Het is ook een verhaal over opkrabbelen, opnieuw beginnen, fouten maken en vergissingen begaan, onderuitgaan en uiteindelijk over healing. Iedereen die ooit heeft geleden aan een gebroken hart door een verloren liefde zal zich in het verhaal kunnen herkennen en er troost uit kunnen putten. Want hoewel geen enkele scheiding hetzelfde is, zijn de worstelingen en het verdriet wel degelijk universeel.

Geschreven door: Britt Bottelier