‘Het was voor het eerst dat ik papa ooit zag huilen’ | Deel 7

Er moest hier wel iets heel ergs aan de hand zijn. Toen hij zei dat mamma een poosje weg zou gaan, zei ik dat hij zich geen zorgen moest maken.

 

 

 

 

‘We moeten praten,’ is een semi autobiografisch verhaal over radeloos verdriet en verlies, over verlaten worden en bedrogen uitkomen; kortom een verhaal over een huwelijk dat gedoemd is om te stranden. Het is ook een verhaal over opkrabbelen, opnieuw beginnen, fouten maken en vergissingen begaan, onderuitgaan en uiteindelijk over healing. Iedereen die ooit heeft geleden aan een gebroken hart door een verloren liefde zal zich in het verhaal kunnen herkennen en er troost uit kunnen putten. Want hoewel geen enkele scheiding hetzelfde is, zijn de worstelingen en het verdriet wel degelijk universeel.

 

Hoofdstuk 7

 

‘Heb je gehuild?’ vraagt Chrissy als ze uit school komt. ‘En je kijkt ook raar. Hebben jullie nou nog steeds ruzie?’ Ik klets er wat omheen, maar Chrissy is er het kind niet naar om zich af te laten schepen. Hoe lang houden we deze crisis nog stil voor haar? Wat is wijsheid? We moeten het haar vertellen, bedacht ik vandaag al eerder. Alles beter dan deze poppenkast.

 

‘Wat is er nou mamma?’ Ze komt voor me staan. Haar lichtgroene ogen staan ernstig. Ik zoek naar woorden die ik niet kan vinden.

 

‘Het komt goed lieverdje.’ Ik druk haar blonde krullenbol aan mijn borst en geef er een kus op. ‘Pappa en ik doen gewoon even moeilijk en het valt me ook niet mee om weer terug van vakantie te zijn en aan het werk te moeten, maar het komt goed.’

 

Als ze naar boven gaat probeer ik Hugo te bellen die niet opneemt. Ik app hem of hij thuis kan komen voor het eten omdat Chrissy naar hem vraagt. Even later komt er zowaar antwoord. Hij zal het proberen.

 

‘Doe maar lekker, lamlul,’ mompel ik. Vanavond gaat hij sowieso met zijn kloten voor het blok. Des te eerder we dit achter de rug hebben, des te beter. De vraag is alleen hoe we Chrissy vertellen dat haar vader gaat verhuizen zonder haar en zonder mij. Zou er zoiets als de beste manier zijn of laat de boodschap hoe dan ook diepe sporen na?

 

Ik moest het van mijn vader horen, dat mijn ouders uit elkaar zouden gaan, dat mijn moeder eventjes bij tante en oom in Breda zou gaan wonen en dat ze mijn kleine zusje Gaby mee zou nemen omdat die te jong was om thuis te blijven bij pappa en bij mij. Mijn moeder lag notabene nog in bed toen mijn vader het vertelde en ik herinner me er vooral van dat mijn vader huilde. Het was voor het eerst in mijn twaalfjarige bestaan dat ik pappa ooit zag huilen, dus het was wel duidelijk dat er iets heel ergs aan de hand moest zijn. Toen hij zei dat mamma een poosje weg zou gaan en dat hij gehoopt had dat hij dat zonder tranen aan me had kunnen vertellen, zei ik dat hij zich geen zorgen moest maken. ‘Ik zorg wel voor je pappa, stil maar.’ Waarna hij nog veel harder was gaan huilen. Mijn eigen tranen waren pas gekomen op het moment dat mijn moeder haar lelijke eend tot de nok toe aan het volladen was en ik vermoedde dat dit misschien toch geen droom was. Het was nog op dezelfde ochtend dat ik het nieuws gehoord had, waardoor het allemaal wat snel ging en ik me totaal overvallen voelde. Te meer omdat ik er nooit enig idee van had gehad dat het misschien niet zo lekker liep tussen mijn ouders en ik ook niet beter wist dan dat ruzie er blijkbaar gewoon bij hoorde en niets was om je ongerust over te maken. Toen mijn moeders auto uit het zicht was verdwenen was ik naar boven gegaan en had ik als eerste haar toilettafel gecheckt en daarna haar kledingkast opengetrokken. De lege hangertjes hadden een beetje geschommeld toen ik de deuren opendeed en toen ik die weer dichtsmeet hoorde ik er een van de roede vallen. Met een schok realiseerde ik me dat ze wel heel erg lang weg zou blijven als ze al haar kleren had meegenomen. De rest van die middag had ik doelloos door dat stille ontzielde huis gedwaald met geen idee hoe dit op te lossen.

 

Chrissy zit in bad en heeft al lang en breed gegeten als Hugo thuiskomt. Hij komt naar boven lopen om haar gedag te zeggen.

 

‘Hi pap!’ Ze knijpt haar neus dicht voordat ze kopje onder gaat om haar haar nat te maken.

 

Hij geeft haar een kus als ze weer boven water komt.

 

‘Pappa moet zo iets tegen je vertellen.’ Het is eruit voordat ik er erg in had. Ik heb hem zojuist keihard voor het blok gezet en daar houdt hij niet van. Woedend kijkt hij me aan en loopt de badkamer uit terug naar beneden. Ik help Chrissy uit bad die, nieuwsgierig naar wat er komen gaat, vliegensvlug haar pyjama aantrekt. Beneden gaat ze met nat haar en opgetrokken benen in de grote stoel voor de haard zitten met poes Teddy dicht naast haar.

 

‘Kom je pap?’ roept ze. Ze tilt Teddy op en neemt haar op schoot. Zonder mij ook maar een blik waardig te keuren gaat Hugo op de salontafel zitten zodat hij met Chrissy op gelijke ooghoogte komt.

 

‘Wat is er nou?’ Ze trekt de poes wat dichter tegen zich aan.

 

Hugo moet eraan geloven al weet hij hoorbaar niet hoe hij dit verhaal moet aanvliegen, want zijn stem hapert en dat overkomt hem zelden. Zijn intro over dat pappa en mamma wat probleempjes hebben klinkt zeldzaam onsamenhangend.

 

‘We willen die problemen echt wel oplossen maar dat lukt nu niet zo goed en daarom hebben we bedacht dat het beter is als pappa even ergens anders gaat wonen want dan lukt het misschien wel weer om vriendjes te worden.’

 

Heel even is ze stil. Dan barst ze in huilen uit.

 

‘Nee,’ roept ze. ‘Nee, nee. Dus jullie gaan scheiden?!’ Teddy springt geschrokken op en spurt weg. Ik neem haar plaats in en probeer Chrissy te troosten, maar ze duwt me weg. Ze wil het weten, ze wil precies weten hoe dit zit en hoe dit gaat aflopen. Hij zegt dat er niets aan de hand is. Dat hij hier vlak in de buurt gaat wonen. Dat hij daar ook een hele leuke kamer voor haar gaat maken en dat hij het nieuwste mobieltje voor haar gaat kopen zodat ze altijd contact kunnen hebben. Bij de gedachte aan een nieuw mobieltje lichten haar ogen even op, maar de schrik is te groot om glad te strijken met beloftes. Ze weet het, ze voelt het en ze ziet het aan ons.

 

‘Wanneer ga je weg? Nou? Ga dan!’

 

Ik verdraag het niet om naar haar te kijken, zo intens hartverscheurend is het om haar zo radeloos te zien. Daarom zeg ik dat het nog lang niet allemaal echt is en dat het nog een paar weken duurt voordat pappa weggaat. Ik zeg dat het waarschijnlijk weer goed komt over een tijdje, als pappa en mamma een tijdje zonder elkaar zijn geweest. Ik zeg dat ze soms ook wel eens ruzie met een vriendinnetje heeft en dat het dan ook weer goedkomt als ze elkaar een tijdje niet hebben gezien. Dat de ruzie dan vanzelf overgaat. Het huilen wordt ietsje minder. Ik ga weer naast haar zitten en hou haar vast. Dit keer duwt ze me niet weg. Ze laat zich troosten. Ik voel me zelf ook getroost, maar ik ben bang dat dat door mijn eigen woorden komt en dat die woorden uit de lucht gegrepen zijn. Ik voel dat hij naar me kijkt. Ik negeer hem. Ontwijk zijn blik zoals hij mijn blik ook zo vaak ontwijkt. AlsChrissy die avond eindelijk slaapt, sist hij woedend dat ik het niet in mijn hoofd moet halen om hem dit nog een keer te flikken.

 

‘Nog een keer flikken? Hoe vaak ben jij in godsnaam van plan om weg te gaan dan? We kunnen het haar toch maar één keer vertellen?’ Met een ‘rot maar een eind op’ beent hij de kamer uit. Ik zit aan tafel en weet dat de deur naar het tochtportaal weldra zachtjes heen en weer zal wiegen, gevolgd door de zware buitendeur die dichtslaat. De rest van de avond en een deel van de nacht dwaal ik doelloos door ons stille ontzielde huis met geen idee hoe dit op te lossen.

 

Benieuwd hoe het begon? Klik dan hier voor deel 1.//klik hier voor deel 2.// klik hier voor deel 3. // klik hier voor deel 4. // klik hier voor deel 5. // klik hier voor deel 6.

 


Geschreven door: Britt Bottelier

 

Door: Redactie Franska.nl

Afbeelding van Redactie Franska.nl
newsletter image
newsletter close button newsletter image
Word jij ook gezellig
Franska vriendin?
Zo maak je kans op
prijzen en uitjes!