‘Die man gaat toch wel alimentatie betalen?’

Artikel beeld

Hoofdstuk 13

Nog steeds gaat het leven onherroepelijk verder waar het gebleven was en ware het niet dat er zo met me wordt meegeleefd, dan zou ik bij god niet weten hoe ik deze dag – en alle dagen die er nog komen gaan – door zou moeten komen. Als eerste appt mijn zusje Gaby. Ze wil me zien.  

‘Ben je er het weekend zusje? Dan kan ik je zien. Even vasthouden.’

‘Ja. Graag. Fijn.’ Mijn zusje is in de buurt van ons ouderlijk huis blijven wonen en dat betekent dat we elkaar door de afstand niet overlopen en het meestal aan mamma laten om te worden bijgepraat over het alledaagse. Ze belde me een paar dagen nadat we van wintersport waren teruggekomen en ze het nieuws had vernomen en haar eerste reactie was zo ongeveer dat ze hoopte dat ze nu haar echte zus weer terug zou krijgen.

‘Je echte zus?’ Ik snapte niet waar ze heen wilde.

‘Nu durf ik het wel uit te spreken. We vinden allemaal dat je best veranderd bent sinds je met Hugo gaat. En we zijn het er allemaal over eens dat de versie van vóór Hugo ons beter paste.’

Ik voelde me op mijn pik getrapt.

‘De echte versie is vrolijker, spontaner, kijkt niet de hele tijd over haar schouders. Snap je een beetje wat ik bedoel?’

Misschien wilde ik het wel niet snappen.

‘Sinds je met Hugo bent lijkt het alsof je minder kunt ontspannen, alsof je altijd een beetje op je hoede bent. Vroeger, vóór Hugo, was je losser. Ja misschien is dat het woord wel. Je zei wat je dacht, was voor de duvel niet bang en sprong overal op af. Je was onverschrokken zusje. Je leefde je leven en liet je door niemand gek maken en al helemaal niet de les voorschrijven. Na de middelbare school pakte je je koffer en vertrok je naar Amsterdam omdat je altijd al wist dat je daar wilde wonen. Toen je klein was zei je zelfs dat je verkeerd geboren was in ons dorp. Veel te klein, veel te stil, veel te saai. De wereld lag aan je voeten en zo zag je er ook uit: sprankelend. We snappen allemaal waarom je voor Hugo viel en dat je altijd een beetje op je tenen voor hem hebt moeten lopen. We snappen ook dat je dat voor hem over had, want de man is ook echt wel een partij om achteraan te lopen. Als hij binnenkomt komt er wel iemand binnen.’ Nu Gaby eenmaal op dreef was, was ze niet meer te stuiten. ‘Ik bedoel dat Hugo nooit om aandacht verlegen zal zitten, Britt. Hugo is nu eenmaal gewend om het middelpunt te zijn en dat maakt dat je hem nooit voor jezelf hebt en dat hij narrig wordt als het eens een keer niet om hem kan draaien. Een beestje narcistisch is hij toch wel?’

Bij het woord narcist was het genoeg geweest.

‘Als het je bedoeling was dat ik me nog net iets rotter ging voelen dan ik al doe, ben je geslaagd.’

Ze zei dat dat natuurlijk niet haar bedoeling was omdat ze daarvoor veel te veel van me houdt. Toch hadden we elkaar niet meer gesproken sindsdien.

Na Gaby belt Kevin om te zeggen dat we de foto’s van Brazilië op de lichtbak kunnen gooien om een eerste selectie te maken.

‘Leuk. Doen we. Morgen?’

Suzan, de moeder van beste-vriendinnetje-van-Chrissy Noor appt om te vragen hoe ik me hou en hoe het was. En dat we altijd kunnen afspreken als ik daar behoefte aan heb.

‘Gaat wel, valt niet mee, ja was top, zeg maar wanneer,’ app ik terug.

En dan belt Sammy ‘van de wintersport’ om te vragen of ik er ben om me even een knuffel te komen brengen. Nog geen half uur later staat ze op de stoep.

‘Bloemen!’ zegt ze. ‘Ook van Walter. We moesten toch iets vonden we.’ Ze omhelst me, vraagt hoe het gaat en zegt er meteen achteraan dat dat een rare vraag is waarschijnlijk. Ik neem de bloemen aan – een waanzinnige bos van de bloemist om de hoek die in de buurt de bloemenjuwelier is gaan heten vanwege de prijzen die hij rekent.

‘Kom. Ik maak een koffietjes voor ons.’ Ik ga haar voor naar de keuken.

‘Je bent afgevallen.’ Ze neemt me op vanaf haar kruk aan het keukeneiland.

‘Dat buikje van de kaasfondue en de Kaiserschmarren was er inderdaad binnen no time af, ja.’ Ik pak een vaas voor de bloemen. ‘Mooi Sam! Blij mee. Dankjewel. Lief.’

‘Wat is er nou gebeurd?’ vraagt ze dan. ‘We snappen er namelijk niks van. Op de wintersport was er toch nog niets aan de hand? Of hebben we iets gemist? Walter belde Hugo omdat hij iets moest weten en kreeg toen een vaag verhaal over dat Hugo ruimte nodig heeft.’

‘Welnee,’ zeg ik. ‘Hij heeft gewoon een ander. Ruimte nodig ammehoela.’

‘We waren er al bang voor.’

‘Zeg nou eens eerlijk Sam. Hebben jullie nou nooit een clou gehad? Nooit het vermoeden dat Hugo het misschien niet zo nauw nam met de huwelijkse trouw? Nooit geruchten gehoord? Roddels?’

‘Hugo houdt van een drankje en is niet vies van een feestje en Hugo is niet bepaald het lichtende voorbeeld van de ideale family man. Maar vreemdgaan?’ Ze pauzeert even voor haar volgende vraag. ‘Wil je me nou vertellen dat hij er al vaker een ander naast hield?’

‘Als ik de verhalen mag geloven, ja.’ Ik vertel haar wat ik van Claire hoorde. Dat een collega van Claire haar al tijden terug waarschuwde dat ik wel uit mocht kijken met die man van me.

‘Kut zeg! Dat vind ik echt Britt. Wat ga je nu doen? Of ben je daar nog niet uit?’

‘Ik ga in ieder geval niet meer skiën met de kerst. Ik heb uitgerekend dat wat we daar elk jaar in twee weken stukslaan ongeveer gelijkstaat aan mijn hele jaaromzet. Kun je je voorstellen?’

‘Ik moet er niet aan denken.’ Ze neemt de laatste slok van haar koffie. ‘Sorry,’ zegt ze dan.

‘Sorry dat je er niet aan moet denken om je eigen broek op te moeten houden? Ik kan je zeggen dat ik daar ook liever niet aan denk. Om je de waarheid te zeggen vliegt het me naar mijn strot. Ik vroeg me vannacht af waar ik een nieuwe auto van moet betalen als deze ermee ophoudt. En dat is nog niks. Waar ga ik wonen? Hoe kom ik aan een huis?’

‘We mogen toch zeker aannemen dat die man alimentatie gaat betalen?’ Sammy’s stem gaat de hoogte in.

‘Daar heb ik over nagedacht. Of ik dat wil in de eerste plaats en hoeveel zekerheid dat biedt. De moeder van een vriendinnetje van Chrissy had een behoorlijke alimentatie bedongen bij haar scheiding, maar toen haar ex zijn BV liet ploffen was het opeens het verhaal van de kale kip die niet meer te plukken valt. Wil je nog koffie? Wijn kan ook.’

‘Doe mij maar wit voor de schrik. Een klein glaasje.’ Ze geeft de maat aan met haar duim en wijsvinger. Maar wat moet je dan? Staat het huis wel op jullie beider naam? Bij Walter en mij zijn de stenen van hem en de inboedel van mij. Zie je het al voor je?’

Ik schiet in de lach. ‘Dan zit je in ieder geval tot over je oren in het designspul bij de daklozenopvang. Maar even. Is dat echt zo? Want dat vind ik best apart. De helft van deze stenen is in ieder geval wel van mij en de hypotheek is niet al te hysterisch, maar hoeveel er eventueel overblijft bij verkoop? Ik heb er nog geen idee van.’

‘Ik denk dat ik nog maar een keer met Walter om de tafel moet.’ Sammy kucht en heft haar glas. ‘Hoe houdt Chrissy zich trouwens? Gaat het een beetje met haar of mist ze Hugo erg?’

‘Naar omstandigheden redelijk denk ik. Het was altijd al Chrissy en ik, dus wat dat betreft zal er niet heel veel veranderen. Maar gisteren had ze het wel te kwaad. Ik denk trouwens dat ik haar even van school oppik zo meteen.’

 

Benieuwd hoe het begon? Klik dan hier voor deel 1.//klik hier voor deel 2.// klik hier voor deel 3. // klik hier voor deel 4. // klik hier voor deel 5. // klik hier voor deel 6. // klik hier voor deel 7. // klik hier voor deel 8. // klik hier voor deel 9. // klik hier voor deel 10. // klik hier voor deel 11. // klik hier voor deel 12.

 

‘We moeten praten,’ is een semi autobiografisch verhaal over radeloos verdriet en verlies, over verlaten worden en bedrogen uitkomen; kortom een verhaal over een huwelijk dat gedoemd is om te stranden. Het is ook een verhaal over opkrabbelen, opnieuw beginnen, fouten maken en vergissingen begaan, onderuitgaan en uiteindelijk over healing. Iedereen die ooit heeft geleden aan een gebroken hart door een verloren liefde zal zich in het verhaal kunnen herkennen en er troost uit kunnen putten. Want hoewel geen enkele scheiding hetzelfde is, zijn de worstelingen en het verdriet wel degelijk universeel.

 


Geschreven door: Britt Bottelier

 

Door: Redactie Franska.nl

Afbeelding van Redactie Franska.nl
newsletter image
newsletter close button newsletter image
Word jij ook gezellig
Franska vriendin?
Zo maak je kans op
prijzen en uitjes!