‘Mamma?’ Ze mist pappa zegt ze. Ze mist pappa heel erg

‘Heeft pappa alles meegenomen?’ Haar stem en zoals ze erbij kijkt, doet me meer pijn dan mijn eigen pijn.

 

 

Hoofdstuk 12

 

De terugreis is lang en vervelend. Ik probeer de moed erin te houden door mezelf voor te houden dat het beter is dat mijn huwelijk over is. Dat het beter is nu ik niet meer hoef te hopen en wanhopen omdat ik nu weet waar ik aan toe ben. Maar ik trap er niet in. Ergens hoog boven de Atlantische Oceaan kwel ik mezelf met de waaromvraag. Waarom gaat hij weg? Waarom zij wel en ik niet? Waarom begrijp ik het niet. Als ik het maar zou begrijpen dan zou het vast minder pijn doen.

 

‘Zou het uitmaken als ik het zou begrijpen?’ vraag ik Kevin. Hij kijkt me wat meewarig aan, kauwend op een antwoord.

 

‘Wil je het begrijpen?’ vraagt hij dan. ‘Ik bedoel: wil je je kunnen verplaatsen in een man voor wie het waarschijnlijk toch nooit genoeg is. Nooit genoeg roem, nooit genoeg rijkdom, nooit genoeg succes, nooit genoeg vrouwen, nooit genoeg seks.’

 

‘Is dat hoe je Hugo ziet?’

 

‘Dat is inderdaad de indruk die ik van hem heb. En jij doet je wel voor als een snelle meid, maar dat ben je om de dooie dood niet. Hoe ging dat gezegde ook alweer? Je kunt het meisje wel uit de provincie halen, maar je haalt de provincie nooit uit het meisje.’

 

Eindelijk thuisgekomen staan de verhuisdozen al in de gang. Als een tastbaar bewijs dat niets meer is als het was staan ze al klaar. Ze zijn nog ingeklapt en worden per tien stuks met tie wraps bijeengehouden. Mijn vader en moeder hebben hun koffertje ook al gepakt bij de deur staan. Het leven gaat blijkbaar onherroepelijk verder waar het gebleven was en er zit niets anders op dan het te nemen zoals het komt. Hugo belt me meteen die avond om te vragen of ik morgen naar de redactie ga.

 

‘Het lijkt me beter om mijn spullen te verhuizen als jullie er niet zijn.’

 

Ik de deur uit, kind de deur uit en hij straks ook, denk ik. Maar dan voorgoed.

 

‘Je ziet maar wat je doet,’ zeg ik. Het besef dat het echt over is tussen ons wordt steeds waarachtiger. Hoe lang hebben we elkaar nu niet meer gezien? Wanneer zullen we elkaar weerzien? Zullen we nog ooit samen praten? Samen lachen? Zullen we elkaar feliciteren voor onze verjaardagen of informeren naar elkaars levens? Na een gebroken nacht, sta ik op om Chrissy naar school te helpen. Ik stap onder de douche en daarna meteen op mijn fiets. Het regent ijswater buiten en de lucht is loodgrijs. Doorweekt kom ik aan op de redactie. Ik droog mijn haar op de wc, veeg de doorgelopen mascara van mijn wangen en snotter een moment stilletjes voor me uit.Even maar, heel even. Dan moet het over zijn en ga ik aan het werk. Terug naar Brazilië gaat het vandaag. Ik begin te typen en het is onvoorstelbaar hoe makkelijk de woorden vloeien. Ik begraaf me in mijn aantekeningen en beleef mijn reis door het land van tegenstellingen, adembenemend natuurschoon, uitersten en levenskunstenaars van a tot z opnieuw. Alleen de knaap met zijn rollende spierballen onder de korte mouwtjes van zijn witte T-shirt hou ik glimlachend voor mezelf.

 

Ik wil op tijd bij school staan. Samen met Chrissy naar huis. Geen oppas, ik met haar, wij samen. Dat is wat moet vandaag. Ik fiets me ondanks het weer in het zweet, maar mooi dat ik er sta. Zij achterop. Samen langs de buurtsuper. Wat wil ze eten? Of zullen we snacken? Dat zullen we. Ze draagt het plastic tasje met snoep en chips en popcorn om zelf in de magnetron te poppen, voor haar borst. Het laatste stukje naar huis lopen we. Ze vertelt honderd uit. Maar over dat ene, geen woord. Ze geeft geen kick. We doen de deur open, lopen naar binnen, blijven allebei tegelijk in de gang staan. Niet omdat het daar anders dan anders is, maar omdat we nog even willen wachten – blijkbaar. Bang voor het onbekende of voor het definitieve? De woonkamer is zoals altijd en de keuken ook. Ik zeg dat ik even naar boven moet. Ze wil mee. Naast elkaar lopen we de trap op. Allebei een kant van de zwarte leuning omklemmend. Haar kamer links laten we links liggen. Door naar onze slaapkamer rechts die nu mijn kamer is. Het bed, onopgemaakt. Zijn stoel, om kleren op te leggen, leger dan ooit. De inloopkast, lege planken, halflege rekken, een dikke stoflaag waar zijn schoenen stonden.

 

‘Heeft pappa alles meegenomen?’ Haar stem en zoals ze erbij kijkt, doet me meer pijn dan mijn eigen pijn.

 

‘Nee, niet alles.’ Er hangen nog wat zomerkleren en ook nog een paar pakken.

 

‘Als hij niet alles heeft meegenomen komt hij misschien weer terug, toch mamma?’ ’s Avonds kruipen we samen in het grote bed. Zij met een appelsapje en kaasblokjes met ketchup. Ik met witte wijn en kaasblokjes met mosterd. We kijken een film.

 

‘Mamma?’ Ze mist pappa zegt ze. Ze mist pappa heel erg.

 

‘Ik weet het’, zeg ik. ‘Weet je wat? We gaan pappa bellen, dan kan je hem even spreken.’ De telefoon gaat ik weet niet hoe vaak over. Ik zeg dat pappa nog aan het werk is, waarschijnlijk. Hij belt vast straks even terug, hopelijk.

 

 

Benieuwd hoe het begon? Klik dan hier voor deel 1.//klik hier voor deel 2.// klik hier voor deel 3. // klik hier voor deel 4. // klik hier voor deel 5. // klik hier voor deel 6. // klik hier voor deel 7. // klik hier voor deel 8. // klik hier voor deel 9. // klik hier voor deel 10. // klik hier voor deel 11.

 

‘We moeten praten,’ is een semi autobiografisch verhaal over radeloos verdriet en verlies, over verlaten worden en bedrogen uitkomen; kortom een verhaal over een huwelijk dat gedoemd is om te stranden. Het is ook een verhaal over opkrabbelen, opnieuw beginnen, fouten maken en vergissingen begaan, onderuitgaan en uiteindelijk over healing. Iedereen die ooit heeft geleden aan een gebroken hart door een verloren liefde zal zich in het verhaal kunnen herkennen en er troost uit kunnen putten. Want hoewel geen enkele scheiding hetzelfde is, zijn de worstelingen en het verdriet wel degelijk universeel.

 


Geschreven door: Britt Bottelier

 

Door: Redactie Franska.nl

Afbeelding van Redactie Franska.nl
newsletter image
newsletter close button newsletter image
Word jij ook gezellig
Franska vriendin?
Zo maak je kans op
prijzen en uitjes!