Franska.nl

‘De veertienwekenecho kreeg een vreemde bijsmaak’

Echo na echo en test na test was goed. Ook de dertienwekenecho die heel veel aandoeningen kan uitsluiten – was hij gelukkig ook deed.

We wisten dat het in de planning zat, maar dat maakte de vreugde op het moment suprême er niet minder om: tegen de tijd dat de zomer van 2025 hoogtij viert en mijn kleindochter drie wordt, word ik – eis en weder dienende – voor de tweede keer omi. De eerste echo van dit nieuwe wereldwondertje trof me alsof ik nog nooit eerder zo’n fotootje had gezien. Was dit echt? Ja, dat was het.

Echo na echo en test na test waren goed. Ook de dertienwekenecho, die heel veel aandoeningen kan uitsluiten, was – gelukkig – ook goed. En toen kwam daar, amper een week na de dertienwekenecho, de veertienwekenecho die uitsluitsel kan geven over het geslacht – wat hij ook deed. Na alle cadeautjes die we al hadden gekregen, kwam er zomaar een cadeautje bij. Al beseften we ons ten volle dat het cadeautje niet minder groot zou zijn geweest bij een andere uitslag – een ander geslacht in dit geval. Want is er iets denkbaar dat zwaarder telt en gelukkiger maakt dan een gezond kindje?

Ja, dat is er, zo blijkt. Want naar alle waarschijnlijkheid was op de dertienwekenecho ook al te zien wat het gaat worden. Alleen mogen verloskundigen dat dan nog niet vertellen. Wat de reden hiervan is? Er blijken ouders te zijn die zo gebrand zijn op het krijgen van een meisje, of juist absoluut géén meisje maar een jongen, dat het voorkomt dat er besloten wordt om de zwangerschap toch maar af te breken als het geslacht van het kindje niet naar wens is. En dat staat de wet vanaf veertien weken niet meer toe.

Ik hoorde dit verhaal een paar weken geleden voor het eerst, en ik kan de volle omvang ervan nog steeds niet bevatten – wat ik overigens ook maar niet meer probeer. Moet het leven zo maakbaar zijn? Moet echt alles van tevoren kunnen worden ingekleurd? Ook als het zoiets wonderlijks als een baby’tje betreft?

Ik denk aan ons tweede kleinkindje dat op de dertienwekenecho vrolijk naar ons zwaaide. We zwaaiden terug en fluisterden hoe we ons erop verheugen om straks echt kennis te maken. Om hopelijk tien vingertjes en tien teentjes te mogen tellen en daarna opgelucht adem te halen. Want het enige, maar dan ook echt het enige dat voor ons toe doet, is dat dit kindje gezond en wel ter wereld mag komen. Want dat alleen is al wonderlijk genoeg om eeuwig dankbaar voor te zijn.