Wiekes Toos is op sterven na dood
Toos loopt, of liever: wiebelt, op haar laatste wielen. ‘Die auto moet je doodschoppen, anders leeft ie gewoon door’, zei de monteur… Lees verder
Franska: Er is er maar één in de wereld zoals columnist Wieke. Eerlijk, lief, spontaan, oprecht en altijd in voor een geintje. Ook als ze niet toe is aan een geintje, komen de gekke dingen vanzelf op haar pad. Daarvoor heeft ze waarschijnlijk een ingebouwde magneet. En daar kunnen we allemaal van mee genieten.
Toos loopt, of liever: wiebelt, op haar laatste wielen. ‘Die auto moet je doodschoppen, anders leeft ie gewoon door’, zei de monteur… Lees verder
Hoppa, daar gaat weer een wattenstaafje een neusgat of keelholte in. Op het nieuws en tijdens de talkshows als er deskundigen aan het woord zijn, worden we hiermee verblijd. Ik ga er al bij voorbaat van kokhalzen… Lees verder
Na een middagje tuinieren vindt Wieke het hoog tijd voor een intensieve schoonmaak- en inweekactie… Lees verder
Soms heb je van die dagen, dat je denkt: ik doe een zak over mijn hoofd en ik ben er minstens een week niet. Ga weg allemaal! Ga weg nare dingen! Ga weg Piekermonster! Lees verder
‘Net iets voor jou!’ vond Man en wees me op een bericht in de Volkskrant. Wij zijn fan van Sander Donkers, die op de voorpagina juweeltjes schreef over zijn tante Jo… Lees verder
In mijn sieradendoos zitten twee trouwringen en een verlovingsring. Die laatste is best zwaar. Veel goud dus. Onze trouwringen dragen Man en ik nooit. Eigenlijk wilden we ze niet eens…
Lees verder
Voordat Sjors (hond van dochter) kwam logeren, hadden we het er weleens over: zou het niet gezellig zijn? Een hondje adopteren uit een asiel? Lees verder
Ik word niet goed van de negatieve en vaak oliedomme commentaren op berichten van de overheid over Covid 19… Lees verder
Ineens bevolken ze ons huis. Zilvervisjes. Ze doen niks bijzonders, behalve aanwezig zijn. En dat ‘niks’ roept bij mij de vraag op: waarom zijn deze schepsels op aarde? Lees verder
‘Dat heb je van je moeder’, zegt Man, als ik iets doe wat hem minder bevalt. ‘Zei je vader ook altijd’, beweer ik, als hij een, mijns inziens oubollige, grap maakt. Lees verder
Ik zit weer met mijn kop in het waaiapparaat. Zie foto. Ik zou een diepvrieskip op schoot kunnen nemen, zoals ik dat in Zambia deed… Lees verder
De tandarts
Hop, daar rolt zomaar een kies uit Man z’n mond. Hij denkt dat het de stiftkies is, vastgezet op eenstukje bot dat een tijd geleden door de kaakchirurg uit zijn kin is gebikt. Lees verder
Ook zo’n zin in een hittegolf? Ik zó verschrikkelijk niet! Lees verder
Of Sjors mag komen logeren, de hond van dochter. Natuurlijk. Wij hadden zeventien jaar lang honden. Hoe moeilijk kan het zijn… Lees verder
1990: ik zie het nog voor me. Met drie kinderen achterin de auto op weg naar Frankrijk. Na tig keer Pim de Pinguïn, Nils Holgersson, Jip en Janneke en Kinderen voor Kinderen wilde ik eindelijk eens een… Lees verder
We willen eindelijk iets anders zien dan de eigen tuin, bedenken we. ‘Dagje Amsterdam?’ Oppert Man. ‘Geen rolkoffers, bierkarren en toeristen die denken dat ze kunnen fietsen’… Lees verder
Een snerpend toontje plaagt mijn toch al door misofonie aangetaste oren. Het houdt maar niet op. Welke irritante buurman zet zijn vaatwasser niet uit? Zo’n geluid is het… Lees verder
We hebben er allemaal wel een paar in onze omgeving. Je probeert iets leuks, akeligs of ontroerends te vertellen… Lees verder
Prioriteiten stellen! Dat neem ik me voor, als Man en ik ons rommelige huis te lijf gaan. We knijpen hem inmiddels als ouwe dieven voor de fotograaf en de makelaar. Zij komt mee, heeft ze gezegd… Lees verder
‘Willen jullie een bord in de tuin?’ vraagt de makelaar. Slik. Daar wordt het zo écht van. We gaan ons huis verkopen… Lees verder
Toos loopt, of liever: wiebelt, op haar laatste wielen. ‘Die auto moet je doodschoppen, anders leeft ie gewoon door’, zei de monteur… Lees verder
Na een middagje tuinieren vindt Wieke het hoog tijd voor een intensieve schoonmaak- en inweekactie… Lees verder
‘Net iets voor jou!’ vond Man en wees me op een bericht in de Volkskrant. Wij zijn fan van Sander Donkers, die op de voorpagina juweeltjes schreef over zijn tante Jo… Lees verder
Voordat Sjors (hond van dochter) kwam logeren, hadden we het er weleens over: zou het niet gezellig zijn? Een hondje adopteren uit een asiel? Lees verder
Ineens bevolken ze ons huis. Zilvervisjes. Ze doen niks bijzonders, behalve aanwezig zijn. En dat ‘niks’ roept bij mij de vraag op: waarom zijn deze schepsels op aarde? Lees verder
Ik zit weer met mijn kop in het waaiapparaat. Zie foto. Ik zou een diepvrieskip op schoot kunnen nemen, zoals ik dat in Zambia deed… Lees verder
Ook zo’n zin in een hittegolf? Ik zó verschrikkelijk niet! Lees verder
1990: ik zie het nog voor me. Met drie kinderen achterin de auto op weg naar Frankrijk. Na tig keer Pim de Pinguïn, Nils Holgersson, Jip en Janneke en Kinderen voor Kinderen wilde ik eindelijk eens een… Lees verder
Een snerpend toontje plaagt mijn toch al door misofonie aangetaste oren. Het houdt maar niet op. Welke irritante buurman zet zijn vaatwasser niet uit? Zo’n geluid is het… Lees verder
Prioriteiten stellen! Dat neem ik me voor, als Man en ik ons rommelige huis te lijf gaan. We knijpen hem inmiddels als ouwe dieven voor de fotograaf en de makelaar. Zij komt mee, heeft ze gezegd… Lees verder
Hoppa, daar gaat weer een wattenstaafje een neusgat of keelholte in. Op het nieuws en tijdens de talkshows als er deskundigen aan het woord zijn, worden we hiermee verblijd. Ik ga er al bij voorbaat van kokhalzen… Lees verder
Soms heb je van die dagen, dat je denkt: ik doe een zak over mijn hoofd en ik ben er minstens een week niet. Ga weg allemaal! Ga weg nare dingen! Ga weg Piekermonster! Lees verder
In mijn sieradendoos zitten twee trouwringen en een verlovingsring. Die laatste is best zwaar. Veel goud dus. Onze trouwringen dragen Man en ik nooit. Eigenlijk wilden we ze niet eens…
Lees verder
Ik word niet goed van de negatieve en vaak oliedomme commentaren op berichten van de overheid over Covid 19… Lees verder
‘Dat heb je van je moeder’, zegt Man, als ik iets doe wat hem minder bevalt. ‘Zei je vader ook altijd’, beweer ik, als hij een, mijns inziens oubollige, grap maakt. Lees verder
De tandarts
Hop, daar rolt zomaar een kies uit Man z’n mond. Hij denkt dat het de stiftkies is, vastgezet op eenstukje bot dat een tijd geleden door de kaakchirurg uit zijn kin is gebikt. Lees verder
Of Sjors mag komen logeren, de hond van dochter. Natuurlijk. Wij hadden zeventien jaar lang honden. Hoe moeilijk kan het zijn… Lees verder
We willen eindelijk iets anders zien dan de eigen tuin, bedenken we. ‘Dagje Amsterdam?’ Oppert Man. ‘Geen rolkoffers, bierkarren en toeristen die denken dat ze kunnen fietsen’… Lees verder
We hebben er allemaal wel een paar in onze omgeving. Je probeert iets leuks, akeligs of ontroerends te vertellen… Lees verder
‘Willen jullie een bord in de tuin?’ vraagt de makelaar. Slik. Daar wordt het zo écht van. We gaan ons huis verkopen… Lees verder