Wieke wil een FAP
Soms ben ik paranormaal begaafd. Dan weet ik op dinsdag dat op donderdagmiddag om tien over vier mijn internet eruit vliegt en wegblijft… Lees verder
Soms ben ik paranormaal begaafd. Dan weet ik op dinsdag dat op donderdagmiddag om tien over vier mijn internet eruit vliegt en wegblijft… Lees verder
Over relikwieën gesproken… (zie mijn stukje van afgelopen woensdag). Ik opende voor de aardigheid de rieten wasmand die al honderd jaar met me meeverhuist, maar waar ik tot gisteren nooit in keek… Lees verder
Dertig jaar geleden maakte ik, ongewild, kennis met het fenomeen Black Friday…. Lees verder
Je hoeft niet met zeep te douchen. Je hoeft zelfs je haar nooit meer met shampoo te wassen. Je hoeft je nooit meer in te smeren met heerlijk geurende vettigheid uit dure flesjes… Lees verder
Het is een toestand, je best wel grote tuin bladvrij maken. En ja, ik laat heus wel wat liggen voor de vogels, egels en insecten. Geen zorgen…
Lees verder
Vette onzin, wat Wiekes man beweert. Lees verder
Soms wil ik lekker even bellen. En lang. Met mensen die dezelfde onderwerpen leuk vinden als ik, namelijk die eigenlijk nergens over gaan… Lees verder
Jemig, wat wordt dit een miepig stukje. En ik had me nog zo voorgenomen niet te zeiken over kleinigheden… Lees verder
Báf! Daar vliegt een dikke duif zich te pletter tegen het raam van de eethoek… Lees verder
Gisteren stuurde Franska me een mooie foto van een zonsondergang. ‘Ik hoop niet dat ik nu last krijg van het Stendhalsyndroom’, appte ze. Huh? ‘Wasdat?’ vroeg ik… Lees verder
Als je er dan toch eentje op moet, zet dan wél een leukerdje op je snuit… Lees verder
Ook al zijn mijn kinderen 34 (zoon en schoondochter), ik wil er toch heen, met een krat vol eten… Lees verder
Als het niet zo tragisch was, zou ik keihard moeten huilen van het lachen… Lees verder
‘Niet te geloven’, klaagt Man, als ik vraag of hij ons Rode Gevaar even uit de garage rijdt. Zelf vind ik dat eng. Je moet namelijk stijl omhoog. En achteruit. Bovendien heb ik nog niet alle knoppen door… Lees verder
We hebben een nieuwe huisgenoot: de Nutribullet. Hij maakt smoothies zonder dat hij zich ergens mee bemoeit… Lees verder
Ooit waren de opscheppers, lawaaipapegaaien, arrogante betweters en die altijd door je heen pratende ongeleide projectielen schattige baby’s waar geen kwaad bij zat… Lees verder
Wieke maakt een ritje in haar nieuwe auto maar moet er bij voorbaat diep van zuchten… Lees verder
‘Kroketje schat?’ vraag ik vanuit de keuken aan Man. ‘Ik dacht dat je het nooit zou vragen’, zegt hij. Dus leg ik twee kroketten in de oven. Handig, én minder vet dan frituren… Lees verder
Als ik op het journaal wacht, komen er commercials voorbij, die ik meestal niet bekijk, maar toch krijg ik er soms wat van mee en leiden ze tot een gesprek over iets wat ons allemaal ooit gaat gebeuren: Je gaat dood… en dan? Lees verder
Hoe kan dat nou? Kinderen lezen steeds minder. Tot negen jaar gaat het goed, daarna stort het lezen in, hoor ik op het nieuws… Lees verder
Soms ben ik paranormaal begaafd. Dan weet ik op dinsdag dat op donderdagmiddag om tien over vier mijn internet eruit vliegt en wegblijft… Lees verder
Dertig jaar geleden maakte ik, ongewild, kennis met het fenomeen Black Friday…. Lees verder
Het is een toestand, je best wel grote tuin bladvrij maken. En ja, ik laat heus wel wat liggen voor de vogels, egels en insecten. Geen zorgen…
Lees verder
Soms wil ik lekker even bellen. En lang. Met mensen die dezelfde onderwerpen leuk vinden als ik, namelijk die eigenlijk nergens over gaan… Lees verder
Báf! Daar vliegt een dikke duif zich te pletter tegen het raam van de eethoek… Lees verder
Als je er dan toch eentje op moet, zet dan wél een leukerdje op je snuit… Lees verder
Als het niet zo tragisch was, zou ik keihard moeten huilen van het lachen… Lees verder
We hebben een nieuwe huisgenoot: de Nutribullet. Hij maakt smoothies zonder dat hij zich ergens mee bemoeit… Lees verder
Wieke maakt een ritje in haar nieuwe auto maar moet er bij voorbaat diep van zuchten… Lees verder
Als ik op het journaal wacht, komen er commercials voorbij, die ik meestal niet bekijk, maar toch krijg ik er soms wat van mee en leiden ze tot een gesprek over iets wat ons allemaal ooit gaat gebeuren: Je gaat dood… en dan? Lees verder
Over relikwieën gesproken… (zie mijn stukje van afgelopen woensdag). Ik opende voor de aardigheid de rieten wasmand die al honderd jaar met me meeverhuist, maar waar ik tot gisteren nooit in keek… Lees verder
Je hoeft niet met zeep te douchen. Je hoeft zelfs je haar nooit meer met shampoo te wassen. Je hoeft je nooit meer in te smeren met heerlijk geurende vettigheid uit dure flesjes… Lees verder
Vette onzin, wat Wiekes man beweert. Lees verder
Jemig, wat wordt dit een miepig stukje. En ik had me nog zo voorgenomen niet te zeiken over kleinigheden… Lees verder
Gisteren stuurde Franska me een mooie foto van een zonsondergang. ‘Ik hoop niet dat ik nu last krijg van het Stendhalsyndroom’, appte ze. Huh? ‘Wasdat?’ vroeg ik… Lees verder
Ook al zijn mijn kinderen 34 (zoon en schoondochter), ik wil er toch heen, met een krat vol eten… Lees verder
‘Niet te geloven’, klaagt Man, als ik vraag of hij ons Rode Gevaar even uit de garage rijdt. Zelf vind ik dat eng. Je moet namelijk stijl omhoog. En achteruit. Bovendien heb ik nog niet alle knoppen door… Lees verder
Ooit waren de opscheppers, lawaaipapegaaien, arrogante betweters en die altijd door je heen pratende ongeleide projectielen schattige baby’s waar geen kwaad bij zat… Lees verder
‘Kroketje schat?’ vraag ik vanuit de keuken aan Man. ‘Ik dacht dat je het nooit zou vragen’, zegt hij. Dus leg ik twee kroketten in de oven. Handig, én minder vet dan frituren… Lees verder
Hoe kan dat nou? Kinderen lezen steeds minder. Tot negen jaar gaat het goed, daarna stort het lezen in, hoor ik op het nieuws… Lees verder