Franska: Er is er maar één in de wereld zoals columnist Wieke. Eerlijk, lief, spontaan, oprecht en altijd in voor een geintje. Ook als ze niet toe is aan een geintje, komen de gekke dingen vanzelf op haar pad. Daarvoor heeft ze waarschijnlijk een ingebouwde magneet. En daar kunnen we allemaal van mee genieten.
In mijn wereldbeeld is een kelder een plek waar je het liefst niet komt en die zich dus uitstekend leent voor spullen waarvan je denkt: die kunnen altijd nog van pas komen, maar ik hoef ze niet steeds te zien. Deur dicht, hop, de ontkenningsfase in en klaar. Lees verder
En daar had hij eigenlijk wel een goede reden voor. Maar Wieke hield er een mooie herinnering aan over.
Lees verder
Wieke gaat in het voorjaar terug naar Zambia en heeft nieuwe safarikleren nodig. Maar dat blijkt moeilijker dan verwacht…
Lees verder
Je soep bewaren om op een andere dag te eten is meestal een slim plan. Maar dan doet Wieke iets waardoor dat plan in de soep loopt. Lees verder
‘Verbijsterd kijk ik naar Theresa May in de leeuwenkuil. Ze probeert boven het ordinaire gekrijs uit te komen, maar niemand luistert. Iedereen is tegen, linksom of rechtsom en dat zal de wereld weten…’ Lees verder
‘Your bike,’ mailt ze, ‘is my baby and my freedom!’ En dat is waarom, als het in Wieke’s leven tegenzit, ze aan haar denkt. Lees verder
Haar geld, tas, en het tijgertje van haar kleindochter worden gejat. Maar dan staat Anniko van Santen opeens naast haar als een reddende engel in nood. Lees verder
In mijn werkkamer heeft man een thermostaat opgehangen die weet wanneer ik binnenkom en wanneer ik vertrek. Hoe? Weet ik veel? Het overgrote deel van al dat digitale spul zal voor mij een mysterie blijven. Lees verder
Wat een consternatie mensen! Ik heb het over de Postcodekanjer, die gevallen is in Glimmen, het dorp waar wij van 1980 tot 1992 woonden. Lees verder
Allereerst wens ik: dat het komende jaar zonder al te veel geruzie om honderdduizend keer niets mag verlopen. Dat we ons bezighouden met oplossingen in plaats van in problemen te denken. Lees verder
Wieke’s ouders hadden totaal tegenstrijdige opvattingen over de door haar uit te voeren goede voornemens. En daarom worden dit Wieke’s goede voornemens van dit jaar… Lees verder
Wieke organiseert zelf wel lol in de file. Lees verder
Zeven jaar woonde ik daar en nog altijd denk ik: wat waren zij fantastische mantelzorgers. Zij inspireerden me tot het schrijven van dit verhaal. Ik vond het in mijn boekenkast en dacht: ik deel het vandaag met jullie.
Lees verder
In Zambia is een duif kostelijk voedsel. Mijn vriend Benson fokt ze in een prachtige duiventil. Zo nu en dan eten ze er een paar op. Dan zou je toch als duif denken: ‘ik smeer ‘m, mooi dat ik niet in deze til blijf zitten.’ Maar ja, dat kleine mini-koppie hè? Ze komen niet op het idee. Lees verder
1990: het kerstspel, opgevoerd door kinderen, was destijds in de houten kapel in ons Groningse dorpje altijd een hoogtepunt. Wij, de ouders, regelden de gang van zaken. Lees verder
Sodeju. Een bekeuring. Dat is me lang niet gebeurd. Voor het laatst in Zambia, waar overal roadblocks zijn. Racisme mag je het niet noemen, maar het is een feit dat men de blanken er altijd uitpikt. Als het geen racisme is, wat dan wel? Lees verder
Ik vind het meer lijken op iets dat al eerder door iemand anders is gegeten en dat geherkauwde spul hebben ze uit krenterigheid nu in die pannetjes geflikkerd. Lees verder
Het was weer raak de afgelopen tijd. Drie begrafenissen, met herdenkingsbijeenkomsten die van elkaar verschilden als de zon en de maan. Lees verder
Om kwart over elf moest ik beginnen met mijn verhaal maar we kregen de beamer niet aan de praat. Toen stopte ik het stickje in de beamer in plaats van de laptop. Kwam er een knal uit het apparaat waarop de microfoon was aangesloten. En liep ik bijna een heupfractuur op… Lees verder
Dus bestelt ze vier nieuwe. En moet ze opeens vier kilo afvallen… Lees verder
In mijn wereldbeeld is een kelder een plek waar je het liefst niet komt en die zich dus uitstekend leent voor spullen waarvan je denkt: die kunnen altijd nog van pas komen, maar ik hoef ze niet steeds te zien. Deur dicht, hop, de ontkenningsfase in en klaar. Lees verder
Wieke gaat in het voorjaar terug naar Zambia en heeft nieuwe safarikleren nodig. Maar dat blijkt moeilijker dan verwacht…
Lees verder
‘Verbijsterd kijk ik naar Theresa May in de leeuwenkuil. Ze probeert boven het ordinaire gekrijs uit te komen, maar niemand luistert. Iedereen is tegen, linksom of rechtsom en dat zal de wereld weten…’ Lees verder
Haar geld, tas, en het tijgertje van haar kleindochter worden gejat. Maar dan staat Anniko van Santen opeens naast haar als een reddende engel in nood. Lees verder
Wat een consternatie mensen! Ik heb het over de Postcodekanjer, die gevallen is in Glimmen, het dorp waar wij van 1980 tot 1992 woonden. Lees verder
Wieke’s ouders hadden totaal tegenstrijdige opvattingen over de door haar uit te voeren goede voornemens. En daarom worden dit Wieke’s goede voornemens van dit jaar… Lees verder
Zeven jaar woonde ik daar en nog altijd denk ik: wat waren zij fantastische mantelzorgers. Zij inspireerden me tot het schrijven van dit verhaal. Ik vond het in mijn boekenkast en dacht: ik deel het vandaag met jullie.
Lees verder
1990: het kerstspel, opgevoerd door kinderen, was destijds in de houten kapel in ons Groningse dorpje altijd een hoogtepunt. Wij, de ouders, regelden de gang van zaken. Lees verder
Ik vind het meer lijken op iets dat al eerder door iemand anders is gegeten en dat geherkauwde spul hebben ze uit krenterigheid nu in die pannetjes geflikkerd. Lees verder
Om kwart over elf moest ik beginnen met mijn verhaal maar we kregen de beamer niet aan de praat. Toen stopte ik het stickje in de beamer in plaats van de laptop. Kwam er een knal uit het apparaat waarop de microfoon was aangesloten. En liep ik bijna een heupfractuur op… Lees verder
En daar had hij eigenlijk wel een goede reden voor. Maar Wieke hield er een mooie herinnering aan over.
Lees verder
Je soep bewaren om op een andere dag te eten is meestal een slim plan. Maar dan doet Wieke iets waardoor dat plan in de soep loopt. Lees verder
‘Your bike,’ mailt ze, ‘is my baby and my freedom!’ En dat is waarom, als het in Wieke’s leven tegenzit, ze aan haar denkt. Lees verder
In mijn werkkamer heeft man een thermostaat opgehangen die weet wanneer ik binnenkom en wanneer ik vertrek. Hoe? Weet ik veel? Het overgrote deel van al dat digitale spul zal voor mij een mysterie blijven. Lees verder
Allereerst wens ik: dat het komende jaar zonder al te veel geruzie om honderdduizend keer niets mag verlopen. Dat we ons bezighouden met oplossingen in plaats van in problemen te denken. Lees verder
Wieke organiseert zelf wel lol in de file. Lees verder
In Zambia is een duif kostelijk voedsel. Mijn vriend Benson fokt ze in een prachtige duiventil. Zo nu en dan eten ze er een paar op. Dan zou je toch als duif denken: ‘ik smeer ‘m, mooi dat ik niet in deze til blijf zitten.’ Maar ja, dat kleine mini-koppie hè? Ze komen niet op het idee. Lees verder
Sodeju. Een bekeuring. Dat is me lang niet gebeurd. Voor het laatst in Zambia, waar overal roadblocks zijn. Racisme mag je het niet noemen, maar het is een feit dat men de blanken er altijd uitpikt. Als het geen racisme is, wat dan wel? Lees verder
Het was weer raak de afgelopen tijd. Drie begrafenissen, met herdenkingsbijeenkomsten die van elkaar verschilden als de zon en de maan. Lees verder
Dus bestelt ze vier nieuwe. En moet ze opeens vier kilo afvallen… Lees verder
Heb jij de kerstboom al staan?
