Onze oma-kleinkinddagen zijn goud waard
De donderdag is tegenwoordig onze oma-Jazzydag. Dan pas ik op onze kleindochter van 20 maanden en natuurlijk doen we alleen maar leuke dingen.
Ik ken ook oma’s die niet op een vaste dag op willen passen. Zij willen hun vrijheid. Snap ik wel hoor, je hebt je hele leven al voor je kinderen gezorgd en nu wil je nergens rekening meer mee hoeven houden. Maar ik geniet van elke seconde. Vanaf het eerste moment was ik stapelverliefd op die kleine meid.
In het begin was het even wennen. Ik heb een baan voor 32 uur en die ene dag was mijn thuiswerkdag. Altijd druk, altijd rennen en vliegen. Ik begon onze oppasdag met het idee dat ik wel wat werk kon doen als ze sliep, maar onze Jazzy is niet zo dol op slapen. En als ze wakker is, houdt ze oma goed bezig. Van werken kwam niks meer, ik moest van de hoogste versnelling naar een en al rust, reinheid en regelmaat. Maar wat was dat lekker. Hele dagen knuffelen. En nu ze loopt en (een beetje) praat, wordt het alleen nog maar leuker. Als opa druk is, gaan zij en ik samen naar de speeltuin, naar peuterdans (zo schattig), samen shoppen (en komen we thuis met een pop of nieuwe boekjes) en als het mooi weer is kliederen we samen in het zwembadje in de tuin. Het is net alsof ik de jeugd van mijn kinderen mag herbeleven, maar dan zonder de slapeloze nachten.
Behalve dat ik daar enorm van geniet, ben ik ook blij dat ik mijn dochter en schoonzoon een beetje kan helpen. Toen mijn kinderen klein waren, kon ik een tijd stoppen met werken, of alleen wat freelance werk doen. Met de huidige prijzen van hypotheek en levensonderhoud is met z’n tweeën werken voor veel jonge mensen een must. Dan is het toch fijn dat een dagje bij oma en opa het voor hen wat makkelijker maakt. En als ik dan die mollige armpjes om me heen voel en een dikke hap-kus krijg, dan hoop ik dat het nog héél lang duurt voor ze mij niet meer nodig hebben.
