Wie past er op Ava?
Al vanaf het moment dat haar schoondochter zwanger was van haar eerste kind werd het Minke duidelijk dat zij als oma tweede viool zou spelen.
‘Ik was zo blij toen mijn zoon vertelde dat zijn vriendin in verwachting was van hun eerste kindje. Natuurlijk hoopte ik dat ik ook een dag in de week op zou mogen passen, maar haar moeder was al drie dagen in de week beschikbaar, dus dat was al geregeld. Zij woonde in de buurt, wat natuurlijk praktischer was dan een oma die zoals ik iedere keer een uur moest reizen.
Dat ik dat reizen geen enkel probleem vond wuifden ze weg. Wat was ik teleurgesteld toen ik dat hoorde maar ik slikte het weg. Want natuurlijk wilde ik geen nare schoonmoeder zijn. Al snel werd mij duidelijk dat er voor mij als oma niet veel ruimte was.
Als ik op bezoek was en even met Ava op schoot zat had mijn schoondochter altijd een excuus om haar weer van me over te nemen. Ze moest een schone broek, het was tijd voor de borstvoeding of voor haar middagslaapje. Mijn zoon zat er dan een beetje ongemakkelijk bij en durfde er waarschijnlijk niets van te zeggen. Om het hem niet lastiger te maken hield ik mijn mond.
Het viel me ook op dat ik Ava de kleertjes die ik haar cadeau deed nooit zag dragen. De knuffels die ik met zorg voor mijn kleindochter had uitgekozen waren nergens in huis te bekennen en aan de muur hing een grote foto van een lachende Ava en haar andere oma. Dat vond ik erg pijnlijk om te zien.
Vanwege de coronamaatregelen werken mijn zoon en zijn vriendin nu noodgedwongen thuis. Maar omdat de crèche ook gesloten is hebben ze hun handen vol aan Ava die net kan lopen. Eigenlijk is het geen doen; werken en een kleine handenbinder om je heen. Daarom was de andere oma er iedere dag om zich met Ava bezig te houden zodat mijn zoon en schoondochter hun werk konden doen.
Tot vorige week. Mijn zoon belde op en ik hoorde aan zijn stem dat hij zenuwachtig was. Hij begon eerst over koetjes en kalfjes maar al snel kwam hij ter zake. Hij vertelde dat de andere oma ziek was geworden. Dat ze zich had laten testen en in quarantaine moest omdat ze corona heeft. En dat ze dus de komende weken niet voor Ava kon zorgen. Of ik het leuk zou vinden om bij hen te komen logeren om op mijn kleindochter te passen?
Natuurlijk zei ik meteen ja; dit was mijn kans om wat quality time met de kleine meid te hebben. Ik heb maar niet gevraagd wat mijn schoondochter ervan vond. Blijkbaar ben ik alleen goed genoeg om te komen als haar eigen moeder niet kan oppassen.
Inmiddels slaap ik al een paar dagen in hun huis en geniet ik met volle teugen van mijn kleindochter. In het begin moest Ava nog even aan me wennen maar inmiddels strekt ze haar armpjes naar me uit als ze bij me wil zitten. Het is zo heerlijk om dat zachte lijfje voor te lezen en in slaap te wiegen. Om lange wandelingen met haar te maken en de eendjes in het park te voeren.
Ik zie dat mijn schoondochter er moeite mee heeft als ik Ava op schoot neem om met haar te knuffelen. Maar dat kan me niets schelen en ik doe net of ik het niet zie. Ik zal gewoon met haar nukken moeten dealen, want blijkbaar doe ik het toch nooit goed genoeg. Natuurlijk weet ik dat ik het veld moet ruimen zodra de andere oma weer beter is. Maar deze dagen waarbij ik mijn kleindochter heel even een beetje voor mezelf heb pakken ze me nooit meer af.’
