Wat dacht je van het voltooid-leven-kip-keurmerk?
Of het groene-addertje-logo?
Sommigen hebben er lak aan. Ik koop zonder morren peperdure biologische blije-kip-eieren die zowel het EKO-keurmerk als het planet proof-keurmerk en het maximum van drie sterren van beter leven hebben. Niet omdat ik geld te veel heb trouwens, maar omdat ik áls ik een ei eet liever een ei van een kip eet die biologisch voer krijgt, scharrelt in een natuurlijke leefomgeving en broertjes heeft die wél gewoon mogen opgroeien in plaats van meteen bij het vaststellen van het mannelijke geslacht te worden afgemaakt door vergassing, of levend worden vermalen in een verhakselaar – sorry maar dit is hoe het gaat.
Mijn blikjes tonijn en voorverpakte Hollandse garnaaltjes hebben standaard het MSC-keurmerk – staat voor Marine Stewardship Council – dat wordt toegekend aan visproducten afkomstig van verantwoorde en duurzame visserijen. En kan ik kiezen tussen fairtrade of minder fairtrade, dan ook liever dat eerste vanwege de garantie dat boeren en arbeiders in ontwikkelingslanden een eerlijke prijs krijgen voor hun producten en dat er wordt geïnvesteerd in sociale en milieuprojecten.
Naast al deze bestaande keurmerken voor wereldverbeteraars zoals ik, is er nu een grappig aantal nieuwe. Zoals daar zijn het voltooid-leven-kip-keurmerk (herkenbaar aan het pictogram van de kip op haar rug in een groene omkadering), dat garandeert dat de kip in kwestie een volwaardig leven heeft gehad, en om die reden helemaal koren op mijn molen.
Maar dan een keurmerk van een heel andere categorie, te weten het feartrade-logo. Als je dit tegenkomt (gestileerd hoofd van angstig persoon in een roodomrand verkeersbord) zijn de producten geproduceerd in een bedrijf waar werknemers gebukt gaan onder een angstcultuur.
Kom je een groen addertje tegen dan doet een bedrijf beloftes die met een dikke korrel zout moeten worden genomen. Voorbeeld: voor elke boom die we kappen planten we twee nieuwe bomen terug.
En dan is er nog de goed-gevoel-toeslag. Bedoeld voor producten waarvoor je met liefde wat extra betaalt omdat de verpakking belooft dat dit bedrag naar onderbetaalde arbeiders ver weg gaat, terwijl het grootste percentage van dat extra in werkelijkheid aan de strijkstok blijft hangen.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
