Verhuizen, we leren het wel
Mijn jongste zoon moest zondag verhuizen. Tot nu toe woonde hij in een studentenhuis in Eindhoven, maar nu hij geen student meer is, was het tijd om iets anders te zoeken.
Maar beter ook, want zo’n studentenhuis is vast heel gezellig, maar ook mega smerig. In de woonkamer staan elf kratten bier (hoofdzakelijk leeg), de keuken is te vies om aan te raken en al krijg ik een miljoen, dan nog ga ik er niet naar de wc. Ze hebben een poetsschema, beweert mijn zoon, maar ik heb sterk het idee dat niemand zich daaraan houdt. Mijn kind is de schoonste daar, vinden de andere studenten. Dat zegt wat.
Maar goed, tijd dus voor een volwassen huis. Een eigen appartement, met woonkamer, slaapkamer en mini-keuken. Geen balkon, maar wel een grote badkamer mét bad. Met vier studerende kinderen heb ik ruime ervaring met verhuizingen. Vier kinderen, zo’n vier verhuizingen per kind en zelf heb ik er ook al wat achter de rug. Tel maar uit.
Vooral de laatste van mijn jongste dochter staat nog scherp in mijn geheugen. Van haar kamer in Breda verhuisde ze naar Amsterdam. ‘Ik geloof dat we één trap op moeten, mam’, zei ze nog. Het waren er zes. De mannen in onze familie waren op de een of andere manier allemaal verhinderd, dus was het een klus voor mij en mijn twee dochters. Ik had een flinke bus gehuurd, waar alles in één keer in kon en vond mezelf al heel stoer dat ik daar dat hele eind mee had gereden. En toen moesten we alles nog naar boven sjouwen. Vooral de bank en het matras (niet zo zwaar, wel onhandelbaar) waren een uitdaging, maar het lukte.
Een andere verhuizing was de vorige van mijn jongste spruit. Voorbereiden kwam toen nog niet in zijn woordenboek voor, en de avond ervoor had hij een feestje. Hij was dus brak en wij moesten alles nog inpakken. O, en hij moest ook nog even langs Ikea. Nu bestaat ‘even langs ikea’ niet. Hij moest een bureau uitzoeken en een kast en bovendien moesten die ook nog in elkaar geknutseld worden. Het was een echte stressverhuizing.
Dit keer had hij beter zijn best gedaan. Alles was ingepakt en uit elkaar gehaald en de bus stond al klaar voor de deur. Verhuizen ging dus best vlot: twee volle bussen en klaar. We hadden zelfs nog tijd om zijn kasten (deels) in te ruimen, een nieuwe kast in elkaar te zetten, de tv aan te sluiten (heel belangrijk) en al het karton op te ruimen. We lieten hem dus zondagavond achter in een appartement dat al een eind op weg was. We leren het wel.
