Is het geen lieverdje?
Tineke: Het ligt nooit aan de hond, wel aan het baasje. Ja ja… Nou, dan mijn kat.
Weer zo’n bericht in de krant! Een man is (voor de camera) verscheurd door zijn eigen hond, tijdens het maken van een item over vechthonden. Wéér iemand die wel even ging laten zien dat het ‘alleen maar’ een kwestie is van goed kunnen omgaan met zo’n beest. Het ligt namelijk altijd aan de baasjes dat die vechthonden mensen bijten, vinden ze. En nooit aan de hond!
Tineke: Het ligt nooit aan de hond, wel aan het baasje. Ja ja… Nou, dan mijn kat.
Nou, dan bestaan er wel steeds meer mensen die niet met zo’n vechthond kunnen omgaan, denk ik. En ik vind ze eigenlijk ook wel een tikkie naïef! Hebben ze nou echt niet door dat die rassen gewoon kapot gefokt zijn? En dat (inderdaad!) die honden daar niets aan kunnen doen, maar dat dat door die mensen zelf is gedaan? En snappen ze dan ook niet dat je gewoon een keer moet stoppen? Of is dat nou juist wat ze bindt met die beestjes?
En waarom wil je onder constante dreiging van agressie leven?, vraag ik me dan af. Waarom vind je het leuk om daar macht over te hebben? Waarom geniet je ervan als mensen aan de overkant van de straat gaan lopen als jij je hondje uitlaat? En waarom vind je het gezellig dat niemand meer bij je op visite durft te komen of bij je kroost thuis mag spelen? Zou je niet eenzaam worden met zo’n vechtjas?, denk ik weleens. En wordt het daarom misschien dan zo’n fijne hond? Omdat die hond nog de enige is die bij je in de buurt durft te komen en het dan voelt of hij je allerlaatste vriend is?
Nee, doe mij dus maar een kat. Mijn eigen rode kater, bijvoorbeeld. Leuk smoeltje, lekker lui, blaft nooit, trekt niet, bedreigt niemand en gaat heel lief liggen spinnen als je hem aait.
Je moet alleen een beetje oppassen als hij zich daarna omdraait! Want als hij op zijn rug ligt, en jij hem op zijn buikje aait, dan gaat hij je liggen aankijken met van die grote zwarte kijkers. Je weet wel: zoals die Puss in Boots uit ‘Schreck’. Oh, je smelt bij het zien van dat toetje! En vervolgens slaat hij dan ook nog heel lief zijn voorpootjes om jouw hand en voel je je ontzettend gekoesterd. Zo leuk!
Maar dan… Dan trekt hij ineens, met de nagels van zijn achterpoten, twee heel diepe krassen in je onderarm. Au! En als je niet snel mept en terugtrekt, dan gaat hij vast en zeker door tot op het bot. Om daarna natuurlijk weer net te doen of er nooit iets gebeurd is, en weer lekker verder te spinnen.
Ah, nee! Nee, toch? … Zou ik daarom al een tijdje geen visite meer hebben gehad?
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
