Franska.nl

Afgelopen jaar was er een tekort van 31.000 kamers. Moet je je voorstellen: 31.000 jonge mensen die dolgraag op eigen benen willen staan kunnen dat niet omdat er geen woonruimte beschikbaar is. Dat vind ik zo jammer. Want op kamers gaan is hartstikke goed voor je.

Als negentienjarige wilde ik zoooooo graag op kamers. Maar viel dat effe tegen. Ik zie mezelf nog zitten in Uilenstede in Amsterdam. Gierend van de heimwee zat ik daar op een troosteloze galerij met nog dertien andere onbekenden in een gedeelde keuken die altijd naar kip-met-rijst-en-kerrie stonk. Met een wasmachine waar geen eer meer aan te behalen viel. Dus die vuile sokken sleepte ik alsnog iedere keer weer me naar huis (alsnog bedankt, mam!).

Maar een jaar later werd het supergezellig. Ik verhuisde met twee vriendinnen naar een piepkleine etage in West, waar ik een kamer had van twaalf vierkante meter, helemaal van mij. Met een keukentje waar je je kont niet kon keren, maar vaak samen we met z’n drieën op een rijtje bij te komen van een ronkende kater na een avond ruig stappen.

Iedere avond keken we samen Goede Tijden, Slechte Tijden met een piepjonge Antonie Kamerling, Isa Hoes en Reinout Oerlemans. En als de studiefinanciering op was en we nog een stukje maand over hadden, aten we samen macaroni met boterhamworst en tomatenketchup. Lekker en goedkoop.  

Maar waar je je ook rot ergerde aan elkaars gekke gewoonten of dat vieze doucheputje waarvan niemand zich geroepen voelde om het schoon te maken. Hoe we elkaar troostten bij ludduvuddu, nieuwe vriendjes uitprobeerden en samen de volwassen wereld verder ontdekten.

Want het vormt je wel, op kamers wonen. Je wordt nog een beetje opgevoed door elkaar. Je ziet dat je huisgenoten het heel anders doen dan hoe jij het van huis uit gewend bent, maar waar je vervolgens wel weer wat van oppikt.

Toevallig is de redactie om de hoek van mijn oude kamer. Ik doe zelfs weer boodschappen bij mijn vertrouwde buurtsupertje van dertig jaar geleden. Als ik er nu zo over nadenk, zou ik meteen weer terug willen.

Maar met die vierkante meter prijs is op kamers in Amsterdam, of willekeurig welke andere stad, gewoon onmogelijk. En dan komt er nog bij dat je de studiefinanciering niet meer als gift maar als lening krijgt, dus ooit zul je dat bedrag wel weer terug moeten betalen. En dat kan die starter zich echt niet veroorloven. En dus blijven de jonkies steeds langer thuis.  

En begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben dolblij dat mijn kinderen nog onder mijn dak wonen. Maar ik gun het ze ook om uit te vliegen en hun eigen boontjes te doppen. Dat is namelijk hartstikke goed voor je.