‘We houden wel nog van elkaar en ja, seks hebben we ook echt nog, hoor. Met enige regelmaat zelfs. Maar wat praten betreft en diepe gesprekken voeren? Nee. Dan hebben mijn man en ik na een huwelijk van vijftien jaar nog maar weinig te bespreken.

Het lijkt wel alsof alle actie eruit is, omdat we elkaar al zo goed kennen. Daardoor doen we allebei minder onze best voor elkaar en zeggen we aan het eind van de dag niet meer zoveel. Het is kort wat we allebei hebben gedaan op ons werk. En dan gaat het weer even over de kinderen en hoe het met hen is. Maar verder? Eigenlijk niet zoveel. Het is jammer, want ik mis het wel, een beetje langer en dieper praten over het leven. Dat doe ik nu veel meer met vriendinnen dan met hem.

Ik probeer het wel, hoor, als we bijvoorbeeld uit eten gaan. Dan maken we echt tijd voor elkaar en hoop ik dat het tot goede gesprekken leidt. Maar meestal helpt dat niet echt. We blijven maar praten over de gewone dagelijkse dingen. We zijn gek op elkaar, echt. Maar wat interesses betreft vinden we elkaar niet. Het is gewoon goed samen en ik wil absoluut niet uit elkaar, maar het is toch ergens wel raar dat we niet echt van elkaar weten wat er in ons hoofd omgaat? Wat zijn onze grote dromen en verlangens? Waar is dat leuke filosofische gesprek over de zin van het leven? Waarom praten we eigenlijk amper over serieuze dingen? We bespreken het nieuws, de kinderen, het werk… En dan nog wat er in huis moet gebeuren. Dat was het wel. Met vriendinnen kan ik urenlang dagdromen en al mijn onzekerheden en wensen delen.

We hebben het er allemaal maar zo kort over en dan denk ik, kent hij mij eigenlijk wel? De liefde is er, al heel lang. En in het begin van onze relatie konden we veel langer kletsen. Logisch, dan ben je smoorverliefd. Dan drink je een wijntje samen en kan je geluk niet op, als je met elkaar praat over alles waar je aan denkt. Ik mis die tijd. Ik mis onze verbinding. Nu is het allemaal zo gewoontjes geworden en nemen we elkaars gezelschap soms iets te veel voor lief.’