Mag ik hopen dat de moeder van het lied der liederen nu samen met Ramses op een wolkje zit?
Vorige week luisterde ik naar Herman van Veens ‘Liefde voor Later’. Hoeveel moet je wel van iemand houden als het ‘langs zon en maan, tot aan het ochtendblauw’ is, vroeg ik mijn man. En daarna dat er maar één Nederlandse songtekst is die ik nóg mooier vind. Het is al sinds 1999 mijn enige bijdrage aan de Top-2000-lijst en als negenjarig meisje, toen dit nummer uitkwam, deed ik vreselijk mijn best om de tekst te vatten. Want dat dit om iets ging dat groter was dan ikzelf, iets waar ik ooit, als ik later groot was bij wilde horen en deel van uit wilde maken, zoveel was duidelijk.
Ik hou van je warmte op mijn gezicht Ik hou van de koperen kleur van je licht Ik geef je water in mijn hand En schelpen uit het zoute zand Ik heb je lief, zo lief
De Pastorale dus.
Vanochtend hoorde ik dat ook de moeder van het lied der liederen niet meer is. Mag ik hopen dat ze nu samen met Ramses op een wolkje zit? In het ‘hemel blauw met gouden harp, tussen wolkentorens, ijskristallen, kometen, manen en planeten? Door de witte wolkenpoort tot diep onder de golven, waar hun vuur en hun liefde zich in de aarde boort, een kind bij het water speelt en alle schelpen die het vindt gaan blinken als zij lachen?’
Mag ik dat hopen? Mag ik ook hopen dat ze samen innig vrede mogen vinden tot in de eeuwigheid? Dat ze samen mogen smelten, hun ‘ogen verbergend in elkaars hand voordat hun glimlach ze verbrandt?’
En mag ik vragen of ze soms nog even samen terugkomen – zelfs een klein momentje is al genoeg – om mij te herinneren aan vroeger toen ik nog maar negen jaar oud was en toen ik voor het eerst hun Pastorale hoorde? Want hoe klein en onwetend ik ook was, ik voelde aan mijn water dat dit iets was dat groter was, héél veel groter, dan de kleine meid die ik toen was. Dat was iets waar ik later als ik groot was bij wilde horen en deel van uit wilde maken.
En als ik ooit de liefde mocht vinden dan moest die zijn zoals in jullie Pastorale!
Ik heb je lief, zo lief!
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
Leestip
Durf jij dit jaar in bikini naar het strand?
Durf jij dit jaar in bikini naar het strand?
Echt niet, daar vind ik mezelf echt veel te oud voor 56%, 57 votes
