Laura kwam erachter dat ze ook gevoelens voor een andere vrouw kon hebben
‘Daardoor verloor ik mijn kinderen.’
‘Ik was er niet aan toe om het de kinderen te vertellen, want ik was er nog niet uit hoe het zat tussen die andere vrouw en mij. Totdat we op een avond aan tafel zaten en mijn man zei dat mamma iets te vertellen had. Hij zette me keihard voor het blok. Ik had een vrouw ontmoet en was er door haar achter gekomen dat ik ook gevoelens voor vrouwen heb. Ik probeerde er nog onderuit te komen door te zeggen dat ik ‘iemand’ had ontmoet, maar mijn man was erop uit om de situatie te laten escaleren. Hij brulde dat die ‘iemand’ een ander wijf was en dat ik daarmee in bed had gelegen als wij dachten dat ik aan het werk was.
De dag daarna stond mijn koffertje gepakt bij de voordeur. Mijn kinderen hadden me niet eens meer aangekeken – geschrokken, verlegen met de situatie, in de war en boos. Ik dacht dat ze wel bij zouden draaien, dat ze wel begrip zouden krijgen. Ik dacht dat mijn man wel weer voor rede vatbaar zou zijn als het ergste verdriet gesleten was. Maar niets was minder waar. De scheiding was in een mum van tijd geregeld en sinds de dag dat ik het huis was uitgezet had ik mijn kinderen zelfs niet meer gesproken.
We zijn nu vijf(!) jaar verder. Tallozen keren heb ik mijn kinderen gesmeekt om weer eens af te spreken. Ik heb ze zelfs een keer opgewacht bij hun huis. Vergeefs, mag ik wel zeggen. Mijn inmiddels ex heb ik wel weer gesproken. De laatste keer hadden we afgesproken voor een kop koffie in de stad. De kinderen willen niets meer met mij te maken hebben omdat ze ‘walgen’ van het idee dat ik met een vrouw ben, zegt hij, maar hij beloofde om te zullen bemiddelen. Eerlijk gezegd twijfel ik aan zijn oprechtheid en inzet. Van die bemiddelingspoging heb ik in ieder geval niets meer terug gehoord en ik verwacht er ook niets meer van.
Ik heb gehoord dat zowel mijn zoon als mijn dochter in het buitenland gaan studeren. Wat ze gaan studeren en waar ze naartoe gaan weet ik dan weer niet en dat is pijnlijker dan ik kan uitleggen. De band die ik met ze had was altijd goed. Zeker met mijn zoon kon ik lezen en schrijven. Ik kan me nog wel voorstellen dat ze moeite hebben met het idee van hun moeder met een andere vrouw. Wat ik me onmogelijk kan voorstellen is dat ze mij niet missen en dat ze mij zonder pardon en zonder pijn uit hun leven hebben gewist en dat er nooit meer een weg terug zal zijn voor ze. Opgeven is voor mij geen optie. Aan het idee dat ik echt nooit meer contact zal hebben met mijn bloedeigen kinderen ga ik kapot.’
Laura’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
