Franska.nl

Kinderwensen, maar dan anders

Kleinzoon van vriendin is bijna jarig en dat wordt alweer een hele vent. Twee jaar om precies te zijn!

 

Hij loopt dus al los, eet zelf zijn banaantje, en zijn bordje pap schuift hij al min of meer netjes naar binnen met een lepeltje. Een wonderkind dus, in de ogen van zijn ouders.

 

En zo hoort het ook! Ik ken geen (vers) ouderpaar dat niet trots is op hun kindje. Zij vinden die van zichzelf allemaal de mooiste, de fotogeniekste en soms ook al meteen maar de hoogbegaafdste. Alleen zie ik dat laatste bij kleinzoon van vriendin nog niet terug.
Maar: A) ik ben natuurlijk nog geen oma, dus ik begrijp die gevoelens nog niet, en B) voor zijn tweede verjaardag bleek het jochie toch al een heuse wensenlijst te hebben klaarliggen, dus hij móet iets intelligents hebben.

 

Of zouden zijn ouders die wensen voor hem hebben bedacht? Ja, vast! Want hoe fantastisch ik het kereltje ook vind, ik zie hem echt niet al die dingen van dat lijstje nu al nodig hebben. En ik zie hem eerlijk gezegd ook nog niet zo’n lijst aanmaken en hem dan online zetten. Toch?

 

Het is een beetje zo’n lijst als vroeger voor trouwerijen werd gemaakt. Met spullen voor de uitzet, die men dan nog niet had. En dan moesten de gasten dus 40 keer bellen met de ceremoniemeester om te vragen wat er ook alweer opstond. En als je dan iets gekocht had, moest je je er meteen van vergewissen dat dat item ook werd doorgehaald, want anders eindigde het bruidspaar alsnog met 47 peper- en zoutstellen, en wat moest je dan met zo’n zoutbus als je geen pan had om het in snufjes in te kunnen verdelen? En wat moest je met een pan als je geen lepel had om het eten daarna mee op de borden te kunnen scheppen? Of een theedoek om die pan en die borden daarna weer mee af te drogen? O ja, afwasteiltje! Check!

 

Nee, vroeger begreep ik die lijstjes nog wel, maar tegenwoordig vind ik ze wat hebberig overkomen. Zeker die van een tweejarige! Als die nu al wensen heeft, kon het leven weleens zwaar gaan worden. Als die nu al niet meer openstaat voor het leven zoals het komt, wat moet hij dan als hij twaalf wordt? Of twintig? En ik denk stiekem dus dat het hier de wensen van de ouders betreft, die ook al niet meer openstaan voor het leven zoals het komt. En dat kon weleens gaan leiden tot teleurstellingen. Zowel voor hen – omdat veel wensen nu al niet vervuld gaan worden – maar ook bij de jarige zelf tijdens het uitpakken.

 

Er is namelijk geen moer meer aan voor zo’n feestvarkentje, want alle cadeaus zijn gebaseerd op verwachtingen voor de toekomst.

 

Och, och, wat gaat dat dus tegenvallen. Zowel op de groots aangekondigde feestdag zelf, als in de pubertijd van het spruitje. Zowel de adolescent van straks als de gasten van nu gaan vreselijk tegenvallen, want er staan cadeautjes op die lijst die echt kapitalen kosten en ik hoor iedereen erover mopperen.

 

Wat denken die ouders wel? Of wat denkt zo’n menneke wel, als hij écht hoogbegaafd is en het lijstje zelf heeft geschreven? Dat ik een cadeau van negentig euro ga aanschaffen voor een mannetje van twee? Waarom zou ik dat doen? En ik krijg al lezend bijna een hekel aan dat ventje. En dat was vast niet de bedoeling van zijn ouders!

 

Ik dacht eigenlijk aan een bal, en een emmertje met een schepje. Of een voorleesboekje en een puzzel met zes stukjes.

 

Maar nee hoor, ik móest iets kiezen uit een lijst met de meest belachelijke items erop. En ik doe het NIET. Ik verdom het!

 

Ik heb dus een muziekinstrument gekocht waarmee hij straks lekker zijn ouders knettergek kan maken. Als wraak!

 

En ik weet zeker dat hij de verpakking nu nog het allerleukst gaat vinden, want daar staan vrolijke kleurtjes op.

 

Dus veel plezier ermee, lieverd. En een fijne verjaardag, met veel kusjes, en veel slagroom op het dure tapijt van je ouders!