‘De relatie tussen mij en mijn vriend zit op een dood spoor.’
‘Jaloezie kruipt onder je huid, laat zich niet temmen en maakt onredelijk, venijnig en gemeen. Ik dacht nooit dat ik er in deze mate last van zou krijgen, maar ik heb me vergist. De gevoelens die bezit van mij nemen als het gaat om de contacten tussen mijn vriend en zijn ex (de moeder van zijn kinderen) veranderen me van een redelijke volwassene in een heel naar kind. Hoe hard ik ook probeer om mezelf voor te houden dat die twee niet voor niets uit elkaar zijn, hoezeer hij ook geprobeerd heeft me ervan te overtuigen dat er ab-so-luut geen liefde meer in het spel is, het lukt me niet om mezelf in bedwang te houden als het er eenmaal ingeslopen is.
Zodra zij appt, mailt of belt laat hij alles uit zijn handen vallen en springt hij voor haar in de houding. Als ze vraagt of ze weekenden of weken kan ‘ruilen’ omdat de kinderen even niet in haar schema passen, past hij zich aan. Het maakt weinig verschil of wij samen ook afspraken hebben staan, want die moeten sowieso wijken voor haar wensen, hoe onredelijk die soms ook zijn. Vakanties met z’n tweeën kunnen pas gepland worden nadat zij haar weken heeft doorgegeven. Ons leven lijkt te moeten draaien om dat van haar. Niet eens zozeer om dat van de kinderen – want als dat zo was zou het me misschien soms slecht uitkomen om me aan te passen, maar dan zou het niet zulke heftige jaloerse gevoelens bij me losmaken.
Bottom line komt het erop neer dat er met haar meer rekening wordt gehouden dan met mij. Alsof mijn vriend en zij nog steeds een leven met z’n tweetjes hebben en dat ik daar bijgekomen ben en er maar een beetje bij hang. Het zou al een wereld van verschil maken als er ooit met mij overlegd zou worden. Als mij gevráágd zou worden of het me misschien zou uitkomen om mijn weekenden en vakanties aan te passen. Maar er wordt mij nooit iets gevraagd en pogingen om het bespreekbaar te maken hebben tot niets geleid.
Ik ben me ervan bewust dat dit een doodlopende straat is en dat mijn vriend en ik niet meer verder kunnen samen als er niet iets structureel verandert. Net zoals ik me ervan bewust ben dat mijn jaloerse buien elke keer nog meer afbreuk doen aan respect en onderling begrip tussen mijn vriend en mij. Zo dodelijk en onredelijk als ik soms tekeer kan gaan, daar schrik ik zelf ook van. En toch lukt het me niet om mezelf een halt toe te roepen.’
Ingeborgs naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
