Ik neem vandaag vrij!
En morgen ook. Dat schijnt gewoon te mogen.
Nu zat er – echt waar, echt waar – gisterenavond al shampoo in mijn tandpastatube. Omdat de dochter (bijna 12) er niet vroeg genoeg bij kon zijn voor 1 april. Gelukkig signaleerde ik de witte smurrie vóórdat het op mij tandenborstel ging. Maar het geeft wel aan hoezeer ik op mijn hoede ben, vandaag.
Ook bij het bekijken van het nieuws vanochtend, was ik op mijn hoede. Maar ik zag eigenlijk niets waarvan ik dacht: hé, dakantonniewaarzijn? Gewoon ‘the usual stuff’ als kalfjessterfte (ziehielig!), een aanvaring (alweer!), een tornadootje hier en verkiezingen daar. Maar ook een bericht waardoor ik meteen geïnspireerd raakte: namelijk over het bedrijf Bynder dat een ongelimiteerd aantal vakantiedagen aan zijn werknemers geeft om het leven lekker behapbaar te maken. ‘Een vast aantal vakantiedagen is achterhaald’, zeggen ze. Woo. Dat klinkt fijn! Mijn fantasie slaat al direct op hol. Ik zou mijn maandelijkse tickets naar Terschelling en Tadzjikistan meteen boeken als ik daar zou worden aangenomen! Toch?
Ze doen dit bij Bynder al twee jaar, en het blijkt gewoon goed te werken. Zolang iedereen maar weet wat zijn/haar taak is en daar verantwoordelijk mee omgaat. En dat gebeurt dus. Mensen nemen keurig zo’n 27 dagen per jaar vakantie, en ze zijn happy in dat bedrijf. Het ziekteverzuim ligt zelfs lager dan in andere bedrijven. (Maar dat kan natuurlijk ook komen door de yogalessen die er worden gegeven, door de gezonde smoothies die elke maandag worden uitgedeeld en door de masseurs die er rondlopen. Serieus!). Klinkt allemaal lekker hipperdepip en fijn. Maar het is ook een typisch gevalletje van ‘leuk voor kantoor’. Want in de horeca, in het verzorgingshuis en op de scheepswerf is deze nieuwe manier van werken natuurlijk nauwelijks werkbaar. Daar springen ze om personeel, daar heb je simpelweg diensten, daar kun je nauwelijks aankomen met je: ‘Ik moet voortaan elke dag om 15 uur weg omdat ik moet mantelzorgen’ of dat je tussendoor écht even twee weken moet bijkomen in Dubai. Zie je? Veel te mooi om waar te zijn, dus.
En toen dacht ik: is het eigenlijk wel écht, dat van die flexibele vakantiedagen? Zou het geen marketingstunt zijn, verkleed als 1-aprilgrap, waar ik nu ben ingetrapt? Ik weet het even niet. Wel weet ik dat ik er écht even van ga nadenken: hoe zou ik reageren als ik onbeperkt vakantie kon opnemen? En wat zou jij doen? Lekker veel vakantie pakken? En denk je dat dit werkt? Vertrouw jij op de eigen verantwoordelijkheid van mensen om zelf het werk op tijd op te knappen?
Leuk om vandaag over na te denken. Maar wel alert blijven hoor, want de 1-aprilgrappen vliegen je vandaag onbeperkt om de oren!
Door: Beatrijs Bonarius
Beatrijs Bonarius is tekstschrijver & eindredacteur. Een mediavreter, zoals ze zelf zegt. Met een vrolijke, scherpe blik – en dito toetsenbord – kijkt ze voor Franska naar de actualiteit.
