Franska.nl

Ik ben sprakeloos

 

Of ik al gesubmarined ben, vraagt ze. Ge-wat?, wil ik weten. 

 

‘Gesubmarined! Dat je een tijdje door iemand “onder water gehouden” bent.’

 

Nou, niet letterlijk, beken ik. Maar voor mijn gevoel ben ik laatst wel bijna verdronken door toedoen van anderen. Verdronken in mijn verdriet, woede en onbegrip. Zou ze dat bedoelen? Want ineens twijfel ik aan haar uitleg. Ik heb wel iets over submarining gelezen in de krant, maar dat was toch niet verdrinken?

 

‘O, vertel!’, roept ze iets te enthousiast. Dus ik vertel haar over de bomen.

 

De bomen die hier vorig jaar weer zijn geplant, nadat we jarenlang in een kale omgeving hebben gewoond. Er is hier vlakbij een nieuwe weg aangelegd, en daarvoor moesten natuurlijk heel veel (prachtige) bomen verdwijnen.

 

En ja… De werkzaamheden liepen natuurlijk ook uit. Er was gedoe over geld en de werkzaamheden werden toen maandenlang stilgelegd. Wij wandelden hier toen dus maar over kale bouwterreinen. Zeg maar: zonder natuur, zonder groen, zonder rust, zonder zuurstof en zonder geluidsdemping. En daar wordt een mens doorgaans niet vrolijker van.

 

En toen ineens bouwde men zomaar weer verder! Zo gaat het altijd. En vorig jaar was het eindelijk af en werden er ook nog nieuwe boompjes geplant. Hè, hè. We werden er allemaal een beetje blijer van, hier. We moesten weliswaar nog jaren wachten voordat het weer “échte” bomen zouden zijn, maar toch… er was weer een heel klein, lief beginnetje.

 

En toen kwamen de…

 

De…

 

Ik heb er geen woorden voor, sorry hoor. Maar zij vonden het leuk om al die jonge bomen, die al een heel jaar hun best stonden te doen, te knakken.

 

Nietttt? Echt??

 

Écht!

 

Hoe hersenloos kun je zijn? Hoe kun je nou niet doorhebben dat je die bomen zelf betaald hebt, en weer opnieuw gaat betalen? Dat je dus je eigen spullen staat te slopen, en dat andere dingen daardoor niet door kunnen gaan!

 

En wáár op school heb je de lessen gemist dat bomen zuurstof leveren? En dat ook jíj zuurstof nodig hebt! Mocht je er dus al iets van te kort hebben gehad, dan had je dat hier misschien nog wel kunnen inhalen.

 

Maar nee hoor, ze moesten dood! En niet eentje, hè! Niet eentje, heel impulsief, en dat je toen al een beetje van jezelf schrok en meteen weer bent gestopt. Nee, de hele rits moest dood! Weloverwogen dus.

 

En ik? Ik krijg het wéér benauwd als ik het haar vertel. Ik ben nog steeds woest. Ik heb dus min of meer het gevoel dat ik onder water word gehouden als ik er alleen maar aan denk. Is dat wat ze bedoelde?

 

Ze schrikt van me. Ik zie het. Wat een boosheid, denkt ze. En wat een machteloosheid. Maar ze begrijpt me wel. Alleen had “gesubmarined worden” iets te maken met daten, dacht ze.

 

Maar ja… Waarom ze het dan aan mij vroeg????

 

Dan komt er een man voorbij met een goed figuur, een fijne kop haar en knalblauwe ogen. Van die ogen waar je zo in zou kunnen verdrinken, zeg maar. En ineens weet ik het weer! Gesubmarined worden, betekent dat je aan het “kletsen” bent met iemand op een datingsite, en dat diegene zomaar uit het niets dan ineens geen antwoord meer geeft. Maandenlang kunnen ze dan “ondergedoken” blijven, en zomaar ineens weer opduiken.

 

Not done, vinden ze dat op datingsites. En dat zal best.

 

Maar ik zit niet op datingsites! Ik loop rondjes, dus ik maak geen schijn van kans op datingsites, denk ik zelfs. En bovendien heb ik al iemand om te daten, dus ik wil ook helemaal niet op zo’n site. 

 

Nee, ik wil zuurstof! Ik wil graag wat natuur zien en niet alleen maar asfalt. Ik wil graag dat het teveel aan regen dat steeds vaker valt, kan worden opgenomen door boomwortels. En ik wil die jongens die “onze” bomen hebben geknakt heel graag heel lang onder water houden.

 

Maar ja… dat mag niet, hè. Dus dan doe je dat niet.