Even over MAFS en de oneindige saaiheid van het bestaan
En dan heb ik het wel over Maarten en Richelle
Samen thuis werken, de vrijdag afsluiten met een kopje thee, verwonderd zijn als hij twee (TWEE!) kratjes bier terugbrengt naar de supermarkt (‘Dat vind ik wel heftig, dat ziet eruit alsof je elke week een feestje geeft’), eten zonder placemat en tafelkleedje, zo met de pan op tafel. Dit is wel next level, hoor. Richelle over samen boodschappen doen: ‘Wel een klein beetje burgerlijk.’ Burgerlijk, serieus?
Zoek je een moment om naar de wc te gaan of thee te zetten tijdens MAFS, dan zou ik zeggen: pak het Richelle en Maarten-hoofdstuk. Dat is daarvoor gemaakt.
Wat zijn de ouders van Wichian intens lief. En ik vind hem ontroerend met z’n vitrinekast vol medailles in zijn slaapkamer. Ik vind het een bijzondere jongen.
Wichian zeurt niet als hij op de wang gekust wordt. Daar kun je nog iets van leren, Remco.
Eh Paula, als je in een vlaag (nou ja, vlaag) van volledige afkeer nog verder achteroverleunt aan tafel met Remco dan val je nog achterover, meid.
Twijfelen jullie ook een beetje aan de houdbaarheidsdatum van Stephan en Patricia?
En vragen jullie je ook af of Patricia die vlecht zo mooi zelf heeft gemaakt? #zijpaadje
Ach, die arme Stephan. ‘Ik moet niet huilen, want er is geen reden om te huilen.’ We weten allebei eigenlijk wel beter…
Door: May-Britt Mobach
