Even het nieuws doornemen
Wat een bijzondere verschuiving van reacties op de extreem gruwelijke aanval van Hamas op onschuldige Israëlische burgers.
Natuurlijk overheerste de eerste dag afschuw en was er nauwelijks plaats voor begrip voor deze onmenselijke daad.
Maar nu, bijna een week later, komt er steeds meer kritiek op de wijze waarop Israël reageert.
Hoe komt het dat in het voortslepende conflict tussen Israël en de Palestijnen, wij intuïtief geneigd zijn allereerst de kant van Israël te kiezen?
Natuurlijk vanuit een – terecht – schuldgevoel over de laffe houding van de meeste Nederlanders tijdens de Tweede Wereldoorlog; daarnaast zijn er meer Nederlanders die iemand persoonlijk kennen in Israël dan die familie of kennissen onder de Palestijnen hebben.
Kortom, Israël zien wij als een bevriend Westers land. Hun clubs mogen meedoen aan de Europese voetbalcompetities, en als zij een Nederlandse club loten, dan winnen wij meestal. Heel sympathiek.
Maar de belangrijkste reden dat wij Israël als een van ons zien, is het feit dat Israël mee mag doen aan het Eurovisie Songfestival. Dat zij uit pure wanhoop, omdat zij nooit ver kwamen, een kip afvaardigden die nota bene nog won ook, zegt meer over de kwaliteit van de liedjes van het festival dan over Israël.
En nee, nog nooit is overwogen de Palestijnen toe te laten. Wie weet schuilt daar wel verborgen talent dat kan wedijveren met onze Mia en Dion. De Palestijnse afvaardiging zal dan wel door tunnels uit de bezette gebieden moeten worden gesmokkeld, maar voor een internationale carrière moet je wat over hebben.
Je weet wel zeker dat Israël en Palestina niet zullen afspreken elkaar douze points te geven, waarschijnlijk levert één punt aan de ander al levenslange gevangenisstraf op.
Nu, na een kleine week, proberen dus verstandige mensen, daar hoort Mark Rutte niet bij, uit te leggen dat je begrip kunt hebben voor de wanhoop van de Palestijnen in hun uitzichtloze situatie, zonder ook maar enig begrip te hebben voor de afschuwelijke slachtpartijen die Hamas heeft aangericht.
Zo kun je ook begrip hebben voor de harde wraakacties van Israël, maar aan de andere kant geen enkel begrip voor de huidige poging om de hele Gazastrook met 2 miljoen mensen uit te hongeren.
Komt er ooit een einde aan deze vicieuze cirkel van haat en geweld? Ik ben een optimist, maar ik zie geen enkel lichtpuntje.
Het is duidelijk dat elke oplossing begint met de erkenning dat zowel Israël als de Palestijnen recht hebben op een eigen, onafhankelijke staat, maar, zeker met de huidige Israëlische regering, is die erkenning verder weg dan ooit.
