Franska.nl

De maandag begon niet al te best

En de dag na die maandag was al niet veel beter!

 

Mijn maandag begon niet al te denderend deze week. Maar om nou te zeggen dat het begin van de dinsdag veel meer voor me in petto had… Voor de zoveelste keer in de laatste pakweg negen maanden baande ik me een weg door de stortregen omdat de honden – ook met hondenweer – nu eenmaal écht uit moeten. Op mijn terugweg van ons rondje door de polder nam ik de short cut door het wijkje waar onder meer de Joodse school staat.

 

Dat de camera’s hier het klokje rond draaien weet iedereen en van de hoge hekken en gewapende agenten van de Koninklijke Marechaussee kijkt ook al niemand meer op. De school doet wat ie moet doen om de leerlingen te beschermen tegen het kwaad dat in deze tijden overal op de loer ligt. Maar vandaag was het nog een graadje erger met de beveiliging. Vandaag was de straat een beide kanten afgezet, met bussen van de Marechaussee overdwars op de weg en agenten er overal naast, voor en achter. Tussen de afzettingen stond een touringcar van de firma Oostenrijk. De bus deed me denken aan de keren dat mijn dochter vroeger op schoolreisje ging. En inderdaad was het deze dag de beurt aan de kinderen van deze school om een uitstapje te maken voordat de zomervakantie straks begint. Alleen was er voor deze kinderen wel ietsje meer nodig dan een paar goedwillende pappa’s en mamma’s die zich hadden opgeofferd om als begeleider mee op stap te gaan.

 

Serieus? Soldaten met geweren om onschuldige kinderen te bewaken? En dat in een doodgewoon woonwijkje aan de rand van Amsterdam?

 

‘Helaas…’, zei de ene soldaat.

 

‘U moest eens weten mevrouw…’, zei de ander.

 

Ik weet niet eens of ik het weten wíl, mijmerde ik toen ik verder liep. Dat kinderen zich er op deze jonge leeftijd al zo bewust van moeten zijn dat ze vanwege hun geloof anders worden gevonden en dat er kwaadwillende mensen zijn die daar aanstoot aan kunnen nemen. En dat ze er daarom beter aan doen om altijd op hun hoede te zijn en altijd over hun schouder te kijken. Want die mannen met die geweren, die horen bij de school. Thuis moeten ze het zonder die mannen weten te stellen. Onderweg op hun fiets naar de hockeyclub ook. Of in de supermarkt op de hoek waar hun moeder ze naartoe heeft gestuurd voor een boodschap.

 

Zelfs als het lenteweer van vorige week had doorgezet, was dit nog geen vrolijke ochtend geworden. De gedachte aan deze schoolkinderen die niet beter weten dan dat hun veiligheid niet vanzelfsprekend is, liet me niet los. Zullen ze ooit zorgeloos door het leven kunnen gaan? Ooit niet meer over hun schouder hoeven kijken? Ooit niet meer veroordeeld worden om wie ze zijn?

Zullen ze?