Franska.nl

Dat deze man een dak boven zijn hoofd heeft is niet waarschijnlijk

 

Zeker op koude dagen heb ik daarom altijd intens met hem te doen.

 

Ik zie hem vrijwel elke ochtend als ik met de honden in het park arriveer: de man met zijn oude fiets bomvol geladen met tassen en tasjes en altijd gekleed in dezelfde grote grijze jas en sleetse fietsbroek. Heel soms maakt hij oogcontact. Dan zeggen we allebei goedemorgen. Maar meestal doet hij dat niet omdat hij zich al heeft geïnstalleerd op zijn favoriete bankje bij de bosjes waar hij met zijn ogen dicht – waardoor hij me niet ziet – naar, wat ik aanneem, muziek zit te luisteren – waardoor hij me dus ook niet hoort.

 

Dat hij een dak boven zijn hoofd heeft is onwaarschijnlijk. Want wie in vredesnaam gaat er nou bij weer en ontij op een bankje naar muziek zitten luisteren en wie in vredesnaam heeft altijd zoveel bagage mee te slepen? Vaak heb ik intens met de man te doen. Zeker als het koud is buiten zoals de laatste tijd, denk ik er liever niet aan hoe hij de nacht heeft doorgebracht en of hij niet net als ik koude handen en oren heeft zonder uitzicht op een kachel om ze aan te warmen.

 

Afgelopen zondag raakte ik aan de praat met een gastouder van het blindengeleidehondenfonds. Haar pup in opleiding en mijn Cato vonden elkaar zo leuk dat ze er maar geen genoeg van konden krijgen om luid blaffend rondjes achter elkaar aan te rennen door de bosjes en langs het bankje waar de man met zijn fiets al met gesloten ogen in zijn eigen wereld was afgedaald.

 

Dacht ik.

 

Want op een gegeven moment stond hij op en kwam hij onder een voortdurend gesjor om zijn fietsbroek op zijn plaats te houden, op ons toelopen. Wilde hij wat vragen? Konden we iets betekenen?

 

‘Goedemorgen’, zei ik, maar vandaag kwam er geen ‘goedemorgen’ voor mij.

 

‘Kunt u uw honden tot stilte manen?’ vroeg hij in plaats daarvan. ‘Ik kom hier om van mijn ochtendrust te genieten en ik hou er niet van om daarbij te worden gestoord.’