‘De ADHD-medicatie van mijn dochter houdt mij overeind’
Omdat haar onhandelbare dochter weigert om medicatie tegen ADHD te slikken raakt Jeanette bijna overspannen. Tot ze zelf eens zo’n pilletje uitprobeert.
‘Al jaren heb ik grote problemen met mijn dochter Rosalie. Van een druk en vrolijk kind is ze veranderd in een boze en onhandelbare puber. Hoewel ze vorig jaar de diagnose ADHD kreeg en weet dat medicatie haar heel veel kan brengen vertikt ze het te slikken met alle gevolgen van dien.
Op school is het een drama. Ze was al eens eerder blijven zitten en tot overmaat van ramp zakte ze vorig jaar voor haar eindexamen. Na veel gesprekken met school mocht ze dit jaar toch herexamen doen. Maar op een of andere manier kan ik haar niet meer bereiken en hebben we het ene conflict na het andere. Aan mijn regels in huis houdt ze zich niet en ik ben al talloze keren door haar mentor gebeld omdat ze uit de klas was gestuurd of helemaal niet was op komen dagen. Door de spanning thuis kon ik mijn werk niet goed meer doen en dat gaf me nog veel meer stress. Ik werk als zzp’er en ben alleenstaande moeder en ik kan het me niet veroorloven om mijn opdracht te verliezen want dan verdien ik niets.
Omdat ik toch wel graag wilde weten wat het effect van de medicatie van Rosalie kon zijn, probeerde ik het een tijdje geleden zelf ook. Na een half uurtje voelde ik dat het begon te werken en kon ik voor het eerst in maanden geconcentreerd een klusje in huis doen. Mijn gedachten dwaalden niet steeds af naar de rotsituatie waar ik met m’n dochter in was beland en ik voelde me eindelijk niet meer opgejaagd.
Ik was benieuwd of het me ook op m’n werk zou helpen dus stopte ik de volgende dag een pilletje in m’n tas. Na de lunch nam ik het en ik voelde me betrapt toen een collega vroeg of ik soms hoofdpijn had. Schaapachtig glimlachte ik naar haar en zei dat ik me met dit paracetamolletje vast snel weer wat beter zou voelen. En weer merkte ik dat ik mijn gedachten aan thuis los kon laten, en omdat ik eindelijk goed kon focussen haalde ik een heleboel werk in waar ik de afgelopen tijd vaak niet aan toekwam. Steeds vaker nam ik op kantoor een pilletje en op een gegeven moment stopte ik een hele strip in mijn tas. Dan had ik het in ieder geval altijd bij me. Rosalie zou het toch niet doorhebben want ondanks dat ik haar steeds probeerde te overtuigen van het nut van de medicatie bleef ze weigeren om het in te nemen. Het doosje lag iedere dag onaangeroerd op de koelkast.
Toen het bijna leeg was mailde ik met trillende vingers naar de huisarts voor een herhaalrecept. Omdat Rosalie maar voor drie maanden een recept kreeg was ik benieuwd of de dokter daarna weer een nieuw recept zou uitschrijven. Tot mijn opluchting kon ik het diezelfde middag nog bij de apotheek ophalen. Het voelde best rot toen de apothekersassistente aan me vroeg hoe mijn dochter erop reageerde. Ik zei dat het een stuk beter met haar ging en liep snel de apotheek uit.
Hoewel ze op m’n werk niet doorhebben dat ik stiekem Ritalinpillen slik, valt het ze wel op dat ik m’n werk veel beter doe. Mijn baas maakte me laatst zelfs een compliment en zei dat hij blij was dat ik weer als vanouds functioneerde. Hij moest eens weten. Maar ondanks dat het nu beter met me gaat verkeren we thuis nog steeds in zwaar weer. Rosalie komt en gaat nog steeds wanneer het haar uitkomt en het ziet ernaar uit dat ze dit jaar weer haar diploma niet haalt. Dan is ze voor de tweede keer gezakt en moet ze van school af. Of ze dan überhaupt nog gaat proberen om een diploma te halen weet ik niet want het is onmogelijk om daar met haar een gesprek over te voeren zonder dat we knallende ruzie krijgen.
Binnenkort wordt ze achttien en is ze meerderjarig. Ze is dan niet meer leerplichtig en kan doen wat ze wil. Bovendien is ze dan ook zelf verantwoordelijk voor haar medische zaken en heb ik daar totaal geen zicht meer op. Thuis voelt de sfeer steeds grimmiger en ik merk dat ik door de Ritalin nog enigszins overeind blijf. Maar ik ben bang dat ik straks, als Rosalie achttien is, bij de huisarts geen herhaalrecept voor haar kan krijgen en de aanvulling van nieuwe pillen dus stopt. Daar word ik nu al zenuwachtig van, want ik krijg meer en meer het gevoel dat ik echt niet meer zonder kan.’
