Franska.nl

Het toppunt van goed

Ik zat gewoon te zappen. Zag ik het goed? Ik zocht de reclame in kwestie op internet. En ja. Ik had het goed gezien. Een jongetje met Down Syndroom. In de reclame van Omo. Bijzonder bijzonder. Ik leg je uit waarom.

In een filmpje heb je geen tijd voor nuances. In een reclamespotje van dertig seconden al helemaal niet. Alles moet bijdragen aan de boodschap. Niets mag afleiden en zijpaden zijn ongewenst. Als een extreem dikke vrouw een rol speelt, moet haar lichaam een extra laag, sorry, toevoegen aan haar personage. Anders schep je een discongruent beeld – zoals dat zo mooi heet en klopt het voor de beleving van de kijker niet. 

Vroeger, vreselijk maar het was zo, werden gekleurde mensen alleen gecast voor een rol waarbij hun huidskleur een functionele betekenis had. Nog langer geleden, dat was vreselijk in het kwadraat, werden blanke acteurs zwart geschminkt om de rol van een donker persoon te vertolken. 

Mensen met een handicap of een ander uiterlijk treft hetzelfde lot. Ook zij komen hooguit naar voren als het nut heeft.. Als een klein mens een willekeurige rol speelt, is dat misschien vreemd. Of iemand in een rolstoel. Dan denk je dat dit met een reden moet zijn. Begrijp ik best een beetje, maar het klopt natuurlijk niet.. Want in ons leven, is niet iedereen gemiddeld. We hebben kleine mensen, grote mensen, mensen die niet kunnen zien, mensen die in een rolstoel zitten en bijzondere kinderen. 

Daarom raakte deze commercial van Omo mij. Omdat er een jongetje met het syndroom van Down in speelt. Niet omdat hij Down heeft, maar gewoon, omdat hij onderdeel van het gezin is. Net als alle anderen. Daarmee is de moraal van de commercial -de bodem van de wasmand- het toppunt van goed.