‘Als meisje van veertien werd Mies verkracht door een ‘opgeschoten lummel met pukkels”
‘Het had niet eens zo lang geduurd, maar lang genoeg om de rest van mijn leven te verpesten.’
Trigger warning: seksueel misbruik
‘Ik ben bijna tachtig. Daarom zijn er niet meer zoveel zaken waar ik me over verbaas. Bijna alles heb ik immers al een keer meegemaakt: energieschaarste, armoede en oorlog, bedrog. Maar één ding raakte me diep. Dat de Amerikanen het recht op abortus beperken, dat was een steek in mijn hart. Dat sommige Europese landen er nog steeds of weer moeilijk over doen, dat raakt me ook – in Hongarije worden vrouwen verplicht om naar de hartslag te luisteren voordat ze abortus krijgen. De zogenaamde kopstukken die dit bedenken en die hierover gaan, ze hebben er geen benul van waar ze over praten.
Als meisje van veertien werd ik verkracht door een knul die bij ons in de straat woonde. Een opgeschoten lummel met pukkels waar niemand ooit kwaad achter gezocht zou hebben. Hij vergreep zich aan me toen we met de kinderen uit de buurt in de schuur van een boer aan het spelen waren. Wij bleven als laatste over. Ik snapte er niks van. Zo groen als gras was ik. Ik was notabene pas een paar keer ongesteld geweest. Achteraf denk ik dat ik pas dagen later besefte wat er nou zo’n pijn gedaan had. Het had niet eens lang geduurd, maar lang genoeg om de rest mijn leven te verpesten.
Sinds die dag in de schuur sliep ik niet meer en moest ik veel huilen. Toen mijn moeder me vroeg wat er toch met me loos was vertelde ik over die knul en wat hij met me gedaan had.
Mijn moeder werd boos. Later moest ze huilen. Zij had vast en zeker eerder door dat ik zwanger was dan ikzelf. Ik wist namelijk amper waar baby’s vandaan kwamen. Toen ik dikker werd bracht mijn moeder me naar familie. We zaten voor mijn gevoel een dag in de trein voordat we er waren en omdat ik niet wist wat me te wachten stond vond ik het best een vermakelijk uitstapje.
Mijn baby – het was een jongetje – werd een paar maanden later geboren in een klooster waar de nonnen meisjes als ik hielpen. Meisjes die gezondigd hadden, bezoedeld waren, die een schande voor hun familie waren. Heel even zag ik hem maar. Een non gaf tikken op zijn billetjes zodat hij zou gaan huilen. Vasthouden mocht ik hem niet en hoe hard ik ook schreeuwde, niemand was van mij onder de indruk.
Na die dag was mijn leven nooit meer zorgeloos, nooit meer zonnig. Het huilende baby’tje dat uit mij was gekomen en dat ook een deel van mij was, zou vanaf die dag elke dag en elke nacht van mijn leven tekenen.
Als ik hoor dat er mensen zijn, mannen vaak, die denken dat abortus een doodzonde is die door niemand mag worden uitgevoerd, en dat geen enkele vrouw – ook als zij net als ik verkracht werd – recht heeft op hulp, dan draait mijn maag. Ze weten echt niet waar ze het over hebben. Als ze dat wel wisten, zouden ze namelijk wel anders piepen.’
Mies’ naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
