Franska.nl

Als jongvolwassene hoorde ze van haar moeder dat ze een ongelukje was

‘Maar inmiddels vond ze het toch wel gezellig dat ik er was.’

 

‘Mijn moeder is mijn moeder en toen ik nog niet beter wist dacht ik dat moeders nu eenmaal zo waren. Dat alle kinderen moesten bedelen om aandacht en dat het niet zomaar vanzelfsprekend was dat ze thuis zat om voor het eten te zorgen en je in bed te stoppen. Toen ik wel beter wist – zo rond de tijd dat ik op de basisschool wat meer vergelijkingsmateriaal had – ging ik heel anders naar mijn moeder kijken. Een heleboel andere moeders stonden na school op hun kinderen te wachten, gingen mee als begeleider op schoolreisjes en sportdagen en bakten pannenkoeken en poffertjes voor het kerstdiner. Een heleboel andere moeders vonden het gezellig als ik na school met hen meeging naar huis om te spelen en dan vroegen ze ook nog of ik wilde blijven eten. Ik mocht al blij zijn als ik door mijn eigen moeder werd opgehaald en ‘s avonds thuis moest ik zelf maar in bed zien te komen en mocht ik mijn eigen verhaaltje lezen.

 

Toen ik wat ouder was werd het beter, werd ze meer de moeder, of ik minder het kind – het is maar hoe je het bekijkt. Als we met vakantie gingen – altijd met z’n tweetjes omdat mijn vader nooit echt in beeld is geweest – vond ze het gezellig om samen wat te drinken in de bar van het hotel. Ik mocht veel later opblijven en veel vroeger dan andere kinderen een glaasje wijn voor de gezelligheid. Toen ik in feite nog een kind was behandelde ze me al als een volwassene – of in ieder geval als haar gelijke.

 

Toen ik achttien was en we op een avond gezellig samen aan de wijn voor de buis zaten, vroeg ik haar waarom ze mij eigenlijk wilde hebben, waarom ze zwanger wilde worden.

 

‘Liefje,’ zei ze, ‘je was een ongelukje, want ik wilde nooit moeder worden, maar toen ik erachter kwam dat ik in verwachting was, was het te laat voor maatregelen.’ Het was me altijd al wel duidelijk dat mijn moeder mijn komst niet bepaald als een verrijking zag, maar dit was een koude douche. Toen ik haar vroeg wat ze er nu van vond, nu ik wat ouder was, zei ze dat ze het wel gezellig vond. Als baby had ik haar van haar vrijheid beroofd en had ze zichzelf heel erg voor mij opzij moeten zetten, maar zo’n grote dochter was meer een vriendin. Ik vroeg haar of ze van me hield en of ze ook vroeger al van mij gehouden had.

 

‘Wat denk je dan gekkie,’ zei ze, ‘anders had ik toch nooit zoveel voor je over gehad!’’

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.