Rachel: Mijn vader riep altijd dat hij wel kon merken dat ik in een vorig leven bepaald geen postduif was geweest. Maar weerhield mijn dramatische richtingsgevoel me ervan om toch te proberen dat landhuis op Hampstead Heath te vinden? Mooi niet.
Wie verzint er nou een heidegebied van meer dan 300 hectare midden in een grote metropool? Elke keer dat ik me op de hei van het Noord-Londense Hempstead Heath waagde, kwam ik er pas uren later met schrammen en wild haar weer uit. Nu zou je denken dat ik tijdens een van die verdwaalepisodes wel een keer over dat 18e-eeuwse landhuis dat daar ergens scheen te staan zou zijn gestruikeld, maar nee. Kenwood House bleef voor mij een mythische plek waarover ik weliswaar verhalen had gehoord, maar die ik nooit met eigen ogen had gezien.
Daar moest maar eens verandering in komen. Gewapend met Google Maps toog ik afgelopen zomer naar Hampstead Heath en ging op zoek. Uiteraard ging dat niet helemaal volgens plan (en maakte ik een illegale doorsteek via een kwekerij en wat bramenstruiken). Maar ik vond ’m! Mijn eerste gedachte toen ik dat landhuis daar zo op die heuvel zag staan was: best knap dat ik dit heb weten te missen. Want daar stond me toch een partijtje huis zeg… En dat park en die decoratieve waterpartijen waren ook niet bepaald makkelijk over het hoofd te zien.
Bij de ingang van Kenwood House stond zo’n aardige Engelse dame op leeftijd om me een foldertje te geven, en me beleefd te wijzen op de mogelijkheid een vrijwillige bijdrage in de daarvoor bestemde bus te gooien.
Tegen dat soort dames in lila fleece-jassen kan ik nooit nee zeggen, maar in principe kun je daar dus voor helemaal niks naar binnen lopen alsof je er zelf woont. Je snapt niet hoe het kan eigenlijk, want het huis zelf is niet alleen een architectonisch juweel – vooral de Great Library is een plaatje – maar het hangt ook nog eens mudjevol kunst. En dan niet de eerste de beste prutsers, hè? Wel meteen een zelfportret van Rembrandt, een stadsgezicht van Albert Cuyp, portretten van Frans Hals, Van Dyck, Gainsborough en John Singer Sargent en voor de volledigheid ook nog een Vermeer.
Een paar uur later ben ik op het gras neergestreken om bij te komen van al die Belangrijke Kunst, en te kijken naar chique dames die daar taartjes aten en thee dronken op het terras. En toen wist ik trouwens ook ineens waarom Kenwood House me zo bekend voorkwam; het was het decor van die scène in de film ‘Notting Hill’ waarin Hugh Grant de filmset van zijn meisje bezoekt, en per ongeluk een gesprek afluistert (met alle drama van dien).
En speaking of drama: op weg naar huis ben ik natuurlijk hopeloos in de verkeerde bus gestapt. Mijn advies is dus: trek onmiddellijk een halve dag uit voor Kenwood House, maar ga in vredesnaam met een taxi.
Kenwood House (Hampstead Lane, Hampstead) is gratis toegankelijk.
Openbaar vervoer: vanuit treinstations Gospel Oak of Hampstead Heath loop je over de hei in ongeveer een half uur naar
Kenwood House. De wandelroutes vanuit de ondergrondse stations Golders Green of Highgate zijn iets sneller maar minder groen.
PS
Nog een fijne achttiende-eeuwse ‘stately home’ vol kunst? The Wallace Collection in centraal Londen is ook tof.
Ik schreef er hier eerder over.
Rachel Lancashire is zo Nederlands als een broodje kroket. Haar belangrijkste talenten zijn: de kaart van de London Underground uit haar hoofd kennen, thee met melk drinken en stiekem verliefd zijn op Prince Harry.
Fotografie: Kenwood House, Rachel Lancashire
