Franska.nl

Hoe komt mijn werktafel zo vol? Zal ik het uitleggen? Alles waarvan man denkt: dat is van Wieke, dit moet Wieke afhandelen, Wieke wordt boos als ik dit weggooi, Wieke wil die oude dia’s vast bewaren…, wordt op die tafel gekwakt. Voeg daarbij mijn eigen spullen en de chaos is compleet. Waarom ik niet opruim? Geen tijd, stukjes moeten eerst af, in de tuin moet van alles gebeuren en ik moet de keuken en badkamer zo opruimen dat Renate erin kan.

Wie is Renate? Dat is onze nieuwe hulp. Nog nooit zo’n goede gehad. Als zij de keuken heeft gedaan (wel hoofdschuddend), dan hoef ik ‘m de hele week niet meer te doen. Ze verbaast zich grenzeloos als ze iets tegenkomt dat ze niet begrijpt: waarom zit dat leuke kannetje vol met kleine smurfjes, geplakt op een laagje ingedroogde Roosvicee? Of waarom heb ik wel drie pakken bloem maar is de suiker op? Waarom zijn de bovenkanten van de keukenkasten nog nooit schoongemaakt? Ik sta daar dan hulpeloos bij te kijken. Omdat niemand ooit op die kasten kijkt, denk ik. ‘Jij hebt geen overzicht in je kasten,’ constateert Renate. Dat klopt wel ongeveer ja. ‘Daarom weet je niet eens wat je in huis hebt!’ Tot intense vreugde van man zet ze alles zó terug, dat je meteen kunt zien wanneer iets op is. En alles staat nu op schone planken. Je hoeft een pak bloem niet meer los te bikken omdat op die plek eerst een lekkende fles olijfolie stond.

Op dit ogenblik raast Renate door het huis. En het moment nadert dat ze mijn kamer wil doen. Mijn kamer is het Heilige der Heiligen. Ik wil er niemand in hebben. ‘Maar je hebt daar stofmijt, dat kan niet anders en dat is heel ongezond!’ verwijt Renate mij. Man staat achter haar te glunderen met zijn ‘ik-zeg-dat-al-jaren-maar-naar-mij-luistert-ze-niet- gezicht’.

Dus nu moet ik wel. Want ik ben als de dood dat Renate mijn kamer binnenkomt en dan dingen gaat weggooien of verplaatsen. Ik ga nu een eind maken aan de troep. Hier nog plaatjes van mijn twee rommeltafels. Over een paar weken laat ik zien hoe het is geworden. ‘Hoe komt het toch dat je wel naar háár luistert en niet naar mij?’ informeert man. Heel eenvoudig: man loopt toch niet meer weg, na zoveel jaren. Maar Renate vast wel als ze denkt: dit is me te erg. En ik wil haar heel graag houden.