Wieke wil niet wandelen met een alpaca

Wat is er mis met je fatsoenlijk een potje te vervelen en je gedachten alle kanten op te laten vliegen?

 

 

Een vriendin plaatste een berichtje uit een krant op Facebook. Daarin stond vermeld dat je in je vrije weekend uit wandelen kan gaan met alpaca’s. Of je zou naar het mopshondjesfestival kunnen gaan. Zij vroeg zich af of ze nu iets essentieels in haar leven aan het mislopen was. Of dit wellicht haar vage onlustgevoelens verklaarde? In Zeeland trainen ze alpaca’s, zodat die niet meer spugen als iets ze niet zint. Op de wandelaars spugen mag niet.

 

 

Ik dacht ineens terug aan mijn eigen ervaring met een alpaca in Peru. Wij (= het leukste reisgezelschap ter wereld: Monique Velzeboer, Erma Rotteveel en ik) vlogen naar Arequipa, om daar een fotokalender samen te stellen. Opbrengst voor het Liliane Fonds. We logeerden in het weeshuis van Mary Luz, een schat van een vrouw die weeskinderen en vondelingen met handicaps liefdevol verzorgde. We hadden er een onvergetelijke week en we sloten al die kinderen in ons hart.

 

 

‘Een paar kinderen met een alpaca,’ verzon Monique en er kwam prompt een boer aandraven met een guitige alpaca aan een touw. Het dier nam de benen zodra het touw werd losgemaakt en hij vond het duidelijk enig dat wij hijgend achter hem aanholden. De kinderen lagen dubbel. Uiteindelijk liet hij zich de fototent inlokken met hooi en een versnapering. Toen wilde hij niet eens meer weg. Wij pakten allemaal ons alpacamoment en gingen met hem op de foto. Ik ben mijn foto kwijt, moet ik Monique toch nog eens naar vragen… Het idee was leuk, de foto’s met het dier minder geslaagd.  Moet je ook niet willen, een alpaca als fotomodel. ‘Duiven,’ bedacht Monique toen, ‘om de vrede uit te beelden.’ De eigenaar van de alpaca leverde een zak met twintig duiven en aan Monique de taak om het moment te schieten waarop de duif bijna uit de handjes van Maria vloog. Bij de twintigste en laatste duif had ze hem. Nog steeds vinden we het een prachtige foto. 

 

Mensen vragen mij vaak wat wij het weekend gaan doen. Alsof je steeds iets zou moeten doen. Wat is er mis met je fatsoenlijk een potje te vervelen en je gedachten alle kanten op te laten vliegen? Daar kunnen mooie dingen uit voortkomen. Zoals het besluit nemen dat je lekker niet naar het mopshondjesfestival gaat en dat je al helemaal niet gaat wandelen met alpaca’s. Die dieren willen dat helemaal niet. Je hebt een taalprobleem én je mag niet eens spugen. Niks aan.

 

Weekendinvulling: wandelen met alpaca’s of een mopshondjesfestival bezoeken, in plaats van je lekker te mogen vervelen

 

 

Door: Wieke Biesheuvel

 

Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.