Lekker samen huilen

Nou… lekker… We waren intens verdrietig. De mevrouw van de winkel en ik. En dat kwam hierdoor.

 

Sta ik in Pienza in m’n favoriete winkel om snel even twee broodjes porchetta te kopen voor onderweg. Man staat op de parkeerplaats te wachten. De mevrouw achter de toonbank gaat voor me aan de slag. Ik bekijk voor de zoveelste keer weer eens de hele winkel. Wie weet staat of hangt er nog iets wat ik dringend nodig heb. Een salami bijvoorbeeld, of een fles wijn. Je weet maar nooit. Zie ik achter haar ineens een foto van die meneer die ik zo goed ken van de markt. Al had ik hem al een tijdje niet meer gezien. Dus ik vraag hoe het met hem is, omdat ik hem nooit meer zie…

 

Je begrijpt het al

 

Even later stonden we allebei in tranen. Nu ik dit opschrijf zit ik weer te slikken. Het was zo’n schat. Ik zag hem vaak en heb een keer heel erg met hem gelachen, toen we plannen aan het maken waren (samen met een Spaanse toerist, die naast me stond) om een porchetta-handel in Spanje te beginnen. Want meneer de Spanjaard gaf als eerste ruiterlijk toe dat ze het daar lang niet zo lekker kunnen als in Italië. En we zouden met z’n drieën stinkend rijk worden daar in España.

 

Op elke streekmarkt was hij te vinden. Donderdags in Montepulciano, dinsdags in San Quirico d’Orcia, vrijdags in Montalcino. Vaak staan er wel drie porchetta-karren naast elkaar, maar hij is en blijft gewoon de beste. Gelukkig zetten z’n kinderen de productie en verkoop gewoon voort en ik ben nergens zo in m’n element als bij hen, naast de winkeldeur op een minuscuul klein krukje met een pakketje porchetta en een plastic bekertje met rode wijn. Ik zal Toscane ook nooit verlaten zonder even flink bij hen in te slaan voor onderweg en voor thuis. Dat laatste dan natuurlijk sotto vuoto (vacuum verpakt).

 

Er staan maar twee mini-krukjes naast de winkel, gewoon op straat, erg luxe en uitgebreid is het niet. Dus ga er alsjeblieft niet allemaal tegelijk naartoe, want dan moet ik staan. Toch verklap ik hier maar even het adres: Nannetti e Bernardini, Corso il Rossellino, 81, Pienza. Gewoon middenin de hoofdstraat, echt moeilijk te vinden is het niet. Of lekker naar de markt. Ook leuk. En net zo lekker.

 

Oh ja.
 

Wat porchetta (spreek uit: porketta) is? Speenvarken dat heel langzaam in een joekel van een oven gegaard is en een knapperige buitenkant heeft. Gekruid met peper, zout, knoflook en rozemarijn. Niet bepaald mager trouwens, maar dat maakt het nou juist zo lekker.

 

 

Door Franska

 

 Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.