Het verhaal van Anne

Haar verhaal moet verteld. Niet omdat zij dat nou zo graag wil, liever niet, maar om te voorkomen dat er nieuwe Annes geraakt zullen worden.

 

 

Gisteravond was prinses Mabel te gast bij Jinek. Voor het eerst sinds… Reuze nieuwsgierig was ik. En velen met mij. Jinek vast ook. Er zweefden duizend vragen die niet gesteld mogen worden en die eigenlijk ook niet gesteld hoeven worden. Geluk hervinden in de liefde zal haar vast lukken. Maar ernaar vragen zou ongepast zijn. Luisteren naar het antwoord ongemakkelijk. Dus ik keek.

 

Ik werd gegrepen door haar nieuwe initiatief, bewustwording rond aids vergroten. Nu. Juist nu. Naast haar zat Anne van der Laar. Beeldschoon en puur vertelde ze haar verhaal. Zestien was ze, en verliefd. Eerste vriendje. Briefjes, kussen, strelen en uiteindelijk… intimiteit.

 

Het voelde fysiek niet helemaal goed. Ze dachten aan een SOA; het bleek HIV. Niks woeste seksfeesten waar vrijelijk en vrolijk van achter naar voor gevreeën wordt (dit bedoel ik helaas letterlijk) en het risico voor lief wordt genomen. Nee, eerste vriendje, eerste keer en bingo.

 

Anne zocht troost bij haar beste vriendin. Dat dacht ze, tenminste. Haar verhaal moest gedeeld. In ieder geval één keer, ze moest het kwijt. Helaas had haar ‘goede vriendin’ dat gevoel ook en die deelde door, met de hele school. Zo heb je HIV en zo ben je de paria van de school, allemaal binnen een week.

 

En zo zat Anne bij Jinek. Drieëntwintig jaar oud inmiddels en nog steeds innemend mooi. Haar verhaal moet verteld. Niet omdat zij dat nou zo graag wil, liever niet, maar om te voorkomen dat er nieuwe Annes geraakt zullen worden. Dat is misschien het enige goede dat uit dit verdrietige verhaal voortkomt: dat in Anne de beste anti-aids-ambassadeur denkbaar gevonden is. Laten we hopen dat ze veel leed zal kunnen voorkomen. Al had ik Anne graag een leven zonder HIV gegund.

 

 

Door: Pleuntje van der Horst