Waarom ik volgende week toch weer naar het Songfestival kijk
Ik hoop elke keer op een nieuwe Abba of Johnny Logan
Ik heb geen smaak. Of in ieder geval geen songfestival-smaak. Vind ik een liedje leuk, dan kun je erop rekenen dat het onderaan eindigt. Altijd wint de verkeerde, naar mijn gevoel. En na afloop roep ik dan: ik kijk nooit meer!
Ik hou van ’t Songfestival. Al die rare mensen en gruwelijke liedjes. Heerlijk. Hoe raarder de kostuums, hoe leuker ik het vind. En af en toe zit er een liedje tussen dat ik oprecht leuk vind. En dat eindigt dan ergens onderaan.
Eén keer zat ik bijna goed. Calm after the storm van Ilse de Lange en Waylon vond ik geweldig en dat werd bijna eerste. Als die vrouw met die baard er niet was geweest, had eindelijk mijn favoriete liedje gewonnen. Van Ilse ben ik geen fan (te blij en kijk-eens-hoe-gewoon-ik-ben-gebleven), maar Waylon gunde ik het van harte. Al wist ik toen natuurlijk nog niet dat hij stiekem vreemd zou gaan op het moment dat zijn vrouw hoogzwanger was. Hijzelf toen ook nog niet.
Anouk was ook mijn favoriet. Als zij Lang zal ze leven zingt, klinkt het nog prachtig. Maar zij werd negende. Het liedje van Douwe Bob (een paar kinderen geleden) vond ik een winnaar; hij werd elfde. De Toppers haalden de finale niet eens (ja oké, dat was misschien niet het allerbeste liedje. Maar ik heb nu eenmaal een zwak voor Gordon). Esther Hart, Edsilia Rombley, Sieneke: ik gunde het ze allemaal, maar winnen, ho maar.
Duncan Lawrence vond ik helemaal niks. En wat gebeurde er? Jawel: voor het eerst sinds 1975 won Nederland. Waar ik zo lang op gewacht had, waar ik zo op gehoopt had, gebeurde nou net met dit liedje. Beetje jammer. En toen kwamen Mia en Dion. Nooit van gehoord en ze maakten nou ook niet meteen een verpletterende indruk. Dion met dat hemd dat tot op z’n navel openstaat en Mia die Nederland moet vertegenwoordigen maar helemaal niet in ons land wil wonen. En het liedje vind ik wel erg veel oehoe-aha: doet me aan vorig jaar denken.
Inmiddels heb ik wel een beetje medelijden met ze. Heel Nederland viel de afgelopen weken over hen heen. Een beetje sneu, maar aan de andere kant: als zingen je vak is, moet je dat goed doen ook.
Dus ga ik dit jaar nu eindelijk eens overslaan? Nee, waarschijnlijk zit ik toch gewoon weer voor de buis. Hopend op een pareltje als Abba of Johnny Logan, knap én muzikaal. Je weet maar nooit.
