‘Het schuldgevoel over hoe ik er toen over dacht zal eeuwig blijven knagen.’
‘Deze zwangerschap was lang voor de tijd van de puncties en de testen, want deze zwangerschap was midden jaren zestig. Als er geen complicaties of indicaties waren, droeg je je kind dus gewoon uit en bij de bevalling werd je verrast met ‘wat je had gekregen’. Ik kreeg een meisje. Een wolk van een meisje mag ik wel zeggen. Want blakend en blozend en aan de grote kant met haar bijna acht pond en 52 centimeter. Wij waren in onze nopjes met haar, mijn man en ik.
Totdat de kinderarts ons na een dag of twee kwam vertellen dat we er rekening mee moesten houden ‘dat er iets met haar aan de hand was’. Wat wij nog niet eens hadden opgemerkt, had die arts wel gezien: kenmerken van het syndroom van Down. Onze wereld stortte in, de roze wolk spatte uiteen, alle moederlijke gevoelens die me overspoeld hadden leken in één klap verdwenen. Toen ik het stadium van ontkenning voorbij was wilde ik nog maar één ding: dat dit kind nooit geboren was.
In het dorp werd erover gesproken dat wij ‘een debieltje’ hadden gekregen. Niemand die me kwam feliciteren, niemand die kwam informeren hoe ik het maakte. Na een week of wat haalde mijn moeder mij op om mee naar de markt te gaan. ‘Je moet eruit en je moet je gezicht laten zien want over je praten doen ze sowieso, dus of je nou zin hebt of niet, je gaat met me mee!’ Maar ook toen: nog steeds niemand die me aansprak of iets zei. Alleen die meewarige blikken en gesmoes achter mijn rug.
Zonder mijn moeder had ik het niet gered destijds. Zij kwam dag in dag uit om voor mijn dochter te zorgen en dat deed ze met zoveel liefde dat ik er op een gegeven moment ook wel aan moest geloven. Al met al heeft het bijna een jaar geduurd voordat ik onvoorwaardelijk van mijn dochter kon houden en naar haar kon kijken zonder gevoelens van spijt en boosheid over waarom mij dit was overkomen.
Intussen was mijn dochter gegroeid tot de meest lieve en zachtaardige ukkepuk die ik me had kunnen wensen. Altijd vrolijk, altijd zielsblij om me te zien, altijd haar armpjes om me heen. Niemand kan zich voorstellen hoe groot het schuldgevoel is dat me overviel toen ik mijn weerstand tegen haar eindelijk kon laten varen. Vijf jaar geleden overleed ze aan hartfalen. Ze liet mij achter met een hart dat voor de tweede keer gebroken was. Dit keer niet van verdriet over wat mij was overkomen maar van verdriet over wat er niet meer is. De liefde die ik van haar mocht ontvangen is sterker dan welke liefde ook! Ik had haar voor niets op de wereld willen missen. Mijn leven zit er ook bijna op, maar het schuldgevoel over hoe ik haar op deze wereld welkom heette, zal ik mee mijn graf in nemen.’
Marietjes naam is vanwege privacy gefingeerd.
Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Dit afgelopen malle coronajaar groeide Franska.nl heel erg hard. We kregen er ontzettend veel nieuwe lezeressen bij en daar zijn we natuurlijk hartstikke trots op. Voor al die nieuwe leukerds herhalen we de mooiste artikelen die we de afgelopen jaren voor de feestdagen schreven. Dit was er een van.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
