Verrassende relatie na 45 jaar…
Mijn schoondochter, al twaalf jaar samen met jongste zoon, appte gisteren: ‘en zo leer ik ineens nog wat nieuws over mijn man’.
Het ging om zijn verjaardagscadeau. Zij dacht er goed aan te doen de hele familie te vragen om een bijdrage voor hun tuin, die op de schop moet. ‘Vind ik niks aan, ik haat bijdragen voor iets, veel te onpersoonlijk’, zei hij, toen ze het hem vertelde. ‘Ik leer nog elke dag nieuwe dingen over Vati’, troostte ik mijn schoondochter. Zij noemt Man altijd ‘Vati’, je bent Duitse of je bent het niet. Wij vinden het allemaal grappig klinken. Als ik met haar over hem praat, zeg ik ook altijd Vati.
Maar nu even terug naar nieuwe dingen leren over je partner. Ik gooide het vanochtend even op de ontbijttafel, want was dat wel zo, dat ik elke dag iets nieuws ontdekte? ‘Zeg es… Vati…’ begon ik, ‘ontdek jij nog weleens wat nieuws aan mij?’ Hij bekeek me van top tot teen en zei: ‘Heb je iets nieuws aan dan?’ Zucht. Zo helemaal niet ingesteld op iets diepgaands bij het ontbijt, die Vati! Ik legde het uit. ‘Vroeger ontdekte ik elke dag nieuwe dingen aan jou die ik nog niet wist,’ zei hij. ‘Zoals?’ ‘Dat jij rustig in een enorme teringzooi een boek ging lezen, had ik dát geweten.’ Logisch. Als dat boek spannend is, moet het uit. Maar dat was vroeger. Het ging om NU. Op zich hoopvol dat hij echt moest nadenken. ‘Ik weet nog iets!’ zei hij blij. ‘Dat jij álles wat ook maar een beetje dood dreigt te gaan, buiten zet. Ik wacht met angst en beven op het ogenblik dat je dat met mij doet.’ Alles, hoezo alles? Best overdreven. Ik zet planten met luis buiten ja, ik ben geen luizenmoeder!
‘Nou jij,’ vond hij, ‘ik ben één grote verrassing, dus het kan niet anders of je ontdekt aan mij elke dag iets leuks.’ ‘Mag het ook iets minder leuks zijn?’ vroeg ik. Ik wachtte de toestemming natuurlijk niet af en kwam met: ‘Dat jij altijd vraagt waarom iets is zoals het is en dat jij dan wilt dat het anders gaat, bij voorkeur zoals jij het bedenkt.’ Tsja, we kwamen tot de conclusie dat we een grote verzameling ouwe, bekende koeien uit de sloot aan het hijsen waren, en dat er nul nieuwe dingen te ontdekken vielen. Dat we alles van elkaar wisten. ‘Zou dat erg zijn?’ vroegen wij ons af. Misschien waren wij wel gezapig aan het indutten. Niks verrassends meer onder de zon van onze relatie. ‘Verveel jij je met mij?’ vroeg ik, voor de zekerheid. ‘Allemachtig, was dat maar waar!’ zuchtte hij. En dat vond ik nou reuze verrassend. Ik verveel me trouwens ook niet met hem. Al zijn er natuurlijk momenten dat je denkt: ga alsjeblieft even wat voor jezelf doen en láát mij! Toch gaat er geen dag voorbij of we lachen ergens heel hard om. Behalve dan toen ik van mijn fiets kletterde, of bij andere narigheid. Enfin, ons diepgaande ontbijtgesprek eindigde dus in het grote niets. Wel dacht ik: je zal toch ooit, omdat je alleen achterblijft, helemaal opnieuw moeten beginnen met iemand anders! Ik moet er niet aan denken. De hele tijd nieuwe dingen aan elkaar ontdekken, belt-ie-wel-belt-ie-niet. Zo vermoeiend. Ik vind het juist zo prettig dat er geen raadsels zijn, geen wantrouwen, maar onvoorwaardelijk vertrouwen en comfortabele voorspelbaarheid. Lekker rustig. Duf hè?
Door: Wieke Biesheuvel
Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.
