‘Ik leek wel behekst.’
‘Toen hij me net had verlaten was ik kapot van verdriet en tot niets meer in staat. Ik kon het niet eens opbrengen om boos te zijn, zo zat ik erdoorheen. Al met al bracht ik zes weken in bed en op de bank door en viel ik meer dan tien kilo af. Toen raapte ik mezelf bij elkaar, ging weer aan het werk, at weer, sliep weer een beetje en kon eindelijk ook boos worden. Boos om hoe hij me had belazerd en hoe hij me hier had achtergelaten. Als oud vuil en zonder iets. Hij had zelfs zijn deel van de laatste maand huur niet meer willen betalen.
De boosheid die ik voelde werd erger toen ik hoorde dat hij in een restaurant was gespot met een nieuwe vriendin. Daar mooi weer spelen en mij zo behandeld hebben, dat stak! Zo erg dat ik hem alleen nog maar het slechtste kon toewensen – alsof ik behekst was. Ik ging me afvragen waarmee ik hem het meest kon pijn doen. Dacht erover om iemand in te huren die hem ergens zou opwachten om hem een lesje te leren en bedacht de meest gruwelijke acties om zijn nieuwe vriendin de stuipen op het lijf te jagen. Maar zij was niet de kwaaie genius, dat was hij. Dus moest ik hem pakken.
Zijn auto was altijd al zijn alles, dus daar begon ik mee. Ik bood ‘m te koop aan op marktplaats voor een veel te schappelijke prijs. Met het telefoonnummer van zijn werk erbij, zodat hij wel op moest nemen en niet aan de bellers kon ontkomen. Na een paar dagen belde hij mij. Woedend en diep verontwaardigd over wat ik hem hiermee aandeed. Maar ik hield me van de domme en broedde op een nieuwe actie. Die moest hem nog erger treffen.
Na een paar dagen was ik eruit. In een erotisch tijdschrift plaatste ik een contactadvertentie voor hem. Natuurlijk met foto en ook weer met het telefoonnummer van zijn werk erbij. De tekst die ik erbij had gezet ging best wel ver en insinueerde dat hij een partner zocht om de meest schunnige dingen mee uit te vreten. Toen de advertentie geplaatst was maakte ik er een print van en stuurde die naar zijn huisadres, zijn secretaresse en zijn nieuwe vriendin. Daarna moest het klaar zijn, nam ik mezelf voor.
Hij probeerde ettelijke malen om me te bereiken na die actie, maar ik bleef hem negeren. Net zoals hij dat bij mij had gedaan. Op een dag stond hij me voor mijn huis op te wachten. Hij dreigde me iets aan te zullen doen als ik nog ooit iets tegen hem zou ondernemen. Terwijl hij daar stond te schreeuwen belde ik 112. De politie vroeg of ik aangifte wilde doen maar ik zag ervan af. Het was genoeg zo. Ik moest mijn leven weer oppakken en hem het zijne laten leiden.’
Theresa’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
