Wie – net als ik – zich niet heeft kunnen beheersen om te wachten tot het hele seizoen er als één hapklare brok op staat, kijkt ongetwijfeld iedere week weer halsreikend uit naar een nieuwe aflevering van The White Lotus. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik geen honger heb naar meer, maar het heeft ook wel weer wat om je ouderwets te verheugen op dat ene uurtje. Ik zou zelfs durven zeggen dat het bewuster genieten is als je gedoseerd de afleveringen oppeuzelt dan wanneer je ze achter elkaar opschrokt, ook achteraf. Je hebt tenslotte dagen de tijd om nog eens na te denken over de steeds weer verrassende wendingen in het verhaal en die verschrikkelijke en daardoor zo heerlijke karakters.

Zo realiseerde ik me dat het allerbeste van The White Lotus is dat deze serie steeds weer zo ongemakkelijk schuurt. De decadente, egoïstische, opportunistische, onbetrouwbare types lijken misschien ver van je af te staan. Toch zal iedereen met ook maar een onsje zelfreflectie moeten toegeven dat we allemaal iets van de afwijkingen en tekortkomingen hebben die in de karakters van deze briljante serie zo smakelijk opgeblazen worden.

De drie vriendinnen Jaclyn, Kate en Laurie bijvoorbeeld lijken eersteklas serpenten. Beste vriendinnen sinds de middelbare school, die elkaar zogenaamd alles gunnen. Ze overladen elkaar met complimenten, maar die pluimpjes zijn soms niet minder dan drollen met een strik eromheen. Hun valse karakters openbaren zich nog sterker wanneer het trio een duo wordt. Zodra een van de vriendinnen eerder naar bed gaat, barst het geroddel tussen de andere twee los. In iedere combinatie wordt de afwezige eens lekker op de snijtafel gelegd.

Onder het mom van het uiten van hun zorg bespreken Jaclyn en Kate de scheiding en het getroebleerde kind van Laurie. Laurie en Kate houden het raadselachtige huwelijk van Jaclyn tegen het licht en Jaclyn en Laurie analyseren de shockerende stem van Kate op Trump.

Wat nou levenslange vriendschap?, denk je als kijker. Je hoeft je hielen maar te lichten of je wordt door je zogenaamde besties tot op het bot toe gefileerd. Wat een gifmengers!

Maar wees eens eerlijk. Is dat niet precies wat we allemaal weleens doen? In iedere vriendinnengroep wordt bij tijd en wijle het wel, maar vooral het wee van de afwezige tot onderwerp van gesprek gemaakt. In eerste instantie misschien inderdaad met de beste bedoelingen. Maar wat als medeleven begint, ontaardt vaak in niet minder dan keihard roddelen.

Roddelen schijnt behalve menselijk ook verbindend te zijn. Sociaal wetenschapper Terence Dores Cruz van de Vrije Universiteit Amsterdam noemt het zelfs een van de steunpilaren van ons sociale leven. De wetenschapper publiceerde vorig jaar een onderzoek waaruit blijkt dat roddelen het samenwerken binnen een groep kan bevorderen. Goed gedrag wordt beloond met positieve roddel, slecht gedrag met negatieve roddels. “Dit zorgt ervoor dat gedrag gestuurd wordt. Mensen werken nu eenmaal liever samen met mensen van wie ze leren dat ze waarschijnlijk betrouwbaar zullen zijn en vermijden mensen van wie ze leren dat ze waarschijnlijk normen overtreden. Roddelen is dus nuttig om ons sociale leven in goede banen te leiden”, aldus de wetenschapper (vu.nl).

Het is herkenbaar dat roddelen op een bepaalde manier verbindt. Maar liever niet ten koste van jezelf, toch? Als je roddelt binnen een vriendengroep kun je op je vingers natellen dat anderen dat ook over jou doen. Een gedachte die ik persoonlijk altijd wegduw, maar die door The White Lotus weer onaangenaam begon te jeuken.

Dat is nu het goeie van die serie, bevestigde een vriendin, met wie ik overigens nooit roddel. Zulke vriendschappen zijn er ook.