Franska.nl

 

Ik weet wel zo’n beetje aan welke eisen ik moet voldoen, namelijk net zo lekker koken als al die andere 20 miljoen moeders die volgens hun zonen de allerlekkerste pasta, pizza, sugo, carbonara, enzovoort, enzovoort, enzovoort maken. Maar voor hen is het gewoon maar afwachten: wat zet die Hollandse ons voor? Kan ze überhaupt wel koken? Als ik gasten in mijn appartement heb vraag ik het van tevoren altijd even: ‘Wat willen jullie, moet ik als je moeder koken of gaan jullie een experiment aan en eten jullie naar het humeur van de chef?’ Grappig genoeg is er toch ook een groot percentage Italianen dat van experimenteren houdt.

 

Maar vandaag is dat niet het geval, ik heb werklui uit het Noorden over de vloer en die eten traditioneel. Eitje, denk ik, ik heb een eigen recept voor spaghetti met tomatensugo, en als secondo krijgen ze overheerlijke salsice con finocchio è carote con patate brasate al forno con limone. Het klinkt misschien een beetje ingewikkeld maar dat zijn gewoon saucijsjes met vers venkelgroen en worteltjes en aardappel met citroenzest. Dat is lekker Italiaans, een beetje van de slager een beetje zoals hun moeder het doet en een beetje van mij. Die spaghetti met tomatensugo lijkt heel gemakkelijk maar die luistert juist heel nauw. Ik vind het altijd belangrijk dat je met diepte kookt en dat geldt zeker voor een saus over de spaghetti, omdat spaghetti van zichzelf niet echt veel smaak heeft.

 

 

 

Tegen enen fluit ik de heren aan tafel, nadat ik nog even gecontroleerd heb of alles er wel op staat: wijn, water, parmezaanse kaas, olijfolie en brood. En dat brood is belangrijk, dat is namelijk de graadmeter. Als een Italiaan zijn bord leeg heeft en dan een schoentje doet of op zijn Italiaans gezegd ‘fare la scarpetta’ en zo het restant van de saus met een stuk brood van zijn bord af “likt” dan zit je snor. Het is namelijk om te laten merken dat het zeer goed gesmaakt heeft, dus een compliment aan de kok. Ik schep op en na twee minuten hoor ik: ‘Mmm, buonissimo, si è molto buono, Adriana. Maar de sugo smaakt wel anders, wat heb je er allemaal door gedaan?’ Mijn hemel, de heren zijn ook nog fijnproevers en zoals bijna iedere Italiaan willen ze het naadje van de kous weten. Ik vertel ze dat ik altijd wat lavas door de saus doe, dat is namelijk voor de diepte in de smaak. ‘Wat is dat?’ vragen ze in koor? Ja, hoe leg je dat nu uit? Het lijkt op selderij maar dan sterker van smaak. Ondertussen wordt er nog een keer opgeschept en nogmaals wordt er ‘buonissimo’ gemompeld. ‘Ah,’ zegt Luciano, nadat ik hem mijn lavas-plant toon, ‘dat is sedano di montagna, bij ons groeit het in de Apennijnen. Mag ik jouw recept, Adriana, dan kan mijn vrouw het ook een keer zo maken.’ Ik klapper met mijn oren, hoor ik dat nu goed? Een Italiaan vraagt een recept aan een Hollandse voor een oeroude traditionele Italiaanse saus! Dus jongens, hieronder ook voor jullie het recept, en als jullie gasten het dan lekker vinden dan zeg je maar dat je het recept hebt gekregen van een echte Italiaanse Nonna.