Sophie wilde niets liever dan met hem trouwen
‘Maar als ik dit allemaal geweten had!’
‘Ik was zielsgelukkig toen hij voor me op z’n knieën ging. Ja, natuurlijk wilde ik met hem trouwen. Niets liever dan dat! We vertelden het aan zijn ouders. Alleen maar blije geluiden. We vertelden het aan onze vrienden. Iedereen gelukkig om ons geluk. En toen gingen we naar mijn familie omdat het niet anders kon.
Sinds mijn ouders uit elkaar zijn is het er nooit meer normaal aan toe gegaan en ook nu was het weer hetzelfde liedje. Mijn moeder die mijn vader niet wil zien omdat die vreemdging en haar verliet voor een ander. Mijn vader die mijn moeder zwartmaakt omdat die een torenhoge alimentatie kreeg toegewezen met als gevolg dat mijn vader zuiniger aan moet doen dan hij zou willen. Over en weer niets dan verwijten, niets dan kwaadsprekerij en niets dan misgunnen. Hun haat voor elkaar gaat zo diep dat ze zich ook na tien jaar nog steeds niet kunnen gedragen – ook niet voor mij en mijn broer.
Toen mijn vriend en ik bij mijn moeder kwamen om het nieuws te vertellen, reageerde ze eerst heel blij. Maar toen we aan de prosecco zaten om erop te klinken begon het gelazer al. Ze wilde zich best opofferen en die dag in de nabijheid van mijn vader doorbrengen, maar dan eiste ze dat hij ‘haar’ – zijn vriendin – thuisliet want dat ging mijn moeder echt te ver. Toen we een dag later bij mijn vader aankwamen was een van de eerste dingen die hij zei dat we niet op hem konden rekenen qua financiën – alsof we daar überhaupt mee bezig waren – want tja, ik wist natuurlijk ook wel hoe hij ervoor stond na de scheiding.
Na een paar weken heb ik de knoop doorgehakt en ben ik naar hun allebei teruggegaan met de boodschap dat ze niet welkom zijn als ze zich niet kunnen gedragen op een dag die voor mij zo ontzettend belangrijk is. Dat wil zeggen dat ze gewoon de hele dag in elkaars gezelschap moeten kunnen zijn, dat ze allebei vrij zijn om mee te nemen wie ze willen en dat ik verder geen onvertogen woord meer wens te horen.
Mijn vader werd er stil van toen ik hem de boodschap kwam brengen en voor het eerst zag ik iets van schaamte bij hem. Toen ik weg wilde gaan pakte hij me vast en zei hij dat ik op hem kon rekenen. Hij wist zelf ook wel dat het maar eens gedaan moest zijn met die hetze tegen mijn moeder. Misschien moest hij haar eens bellen voor de bruiloft zodat het ijs alvast gebroken was voordat ze elkaar weer zagen. Mijn moeder bleef echter keihard op haar standpunt staan dat ze absoluut niet in één ruimte met ‘dat mens’ kan zijn. Als dat voor mij een reden was om haar te weigeren op mijn bruiloft wist ze precies wat ze aan mij had, zei ze er ook nog bij. En dat ik dan geen haar beter was dan mijn vader.
Ik heb mijn poot stijf gehouden. Met als gevolg dat mijn eigen moeder niet op mijn bruiloft zal zijn. Als ik dit allemaal van tevoren had geweten had ik nog steeds wel ‘ja’ gezegd. Alleen had ik dan geopteerd voor een bruiloft op een ver strand met z’n tweetjes en verder helemaal niemand.’
Sophies naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
