Ravage in Den Haag
Boem. Puinhoop. Reddingsoperatie. Held.
Ook zo onder de indruk van die beelden uit Den Haag? Een e-nor-ru-me puinhoop. Het zal je huis maar zijn. Of eigenlijk, het zal je huis maar zijn gewéést – want in die ravage kun je natuurlijk nooit meer een voet zetten. Extreem eng dat zo’n explosie ‘zomaar’ kan gebeuren. Niet eens in je eigen huis, maar ook bij je buren. Waardoor je spullen verwaaid over de straat komen te liggen – samen met kilo’s glas van huizen en auto’s uit de omgeving – en je in een mum van tijd bedolven bent onder de badkuip en het bankstel van je bovenburen. Met alle gevolgen van dien.
Na het zien van die beelden vind ik het des te bijzonderder dat er geen doden zijn gevallen. Dat alle mensen uit het appartementencomplex zijn gered (al zijn er een paar wel fiks gewond). Gisteravond laat kwam nog de laatste man vanonder het puin vandaan: Sherwin, die acht uur lang – denk je eens in: een hele werkdag! – in een kruipruimte lag. Met zijn benen beklemd. In de kou. Hij kon geen kant op, geen mens kon hem helpen. Af-schu-we-lijk!
Gelukkig kon wel een hond hem bereiken. Die allereerst, samen met andere getrainde honden, al had gesnuffeld naar méér andere mensen. En die daarna, gehuld in een jasje waarin een portofoon zat, dwars door die puinbak trippelde om dat ding af te geven, zodat de hulptroepen met Sherwin konden communiceren. Het zal vast goed zijn gegaan met Ellies etherdiscipline, want daarna werden er watjes naar Sherwin gebracht. Watjes? Ja, in water gedrenkte watjes, zodat Sherwin niet zou uitdrogen.
En toen, uren en uren later, nadat een kraan betonnen delen had weggetakeld, werd Sherwin uit dat puin getild. Dat er geapplaudisseerd werd na die reddingsoperatie en spanning, snap ik (en heel even dacht ik aan de Spaanse Julen, bij wie de reddingsactie dit weekend een stuk minder goed afliep …). En ik denk dat het applaus niet alleen voor alle reddingwerkers was, maar ook voor Sherwin zelf, om de spanning en opluchting over de redding ‘eruit te klappen’, om hem moed ‘in te klappen’. Maar vooral denk ik dat het applaus klonk voor die fantastische hond, en zijn trainers. Want wat een knap en belangrijk werk hebben zij geleverd.
Maar ja, aan applaus heeft zo’n hond niks. Dus verwacht ik dat dit slimme beest vandaag minstens een groot bot krijgt. Met heel veel extra aaien. Heeft-ie wel verdiend!
Door: Beatrijs Bonarius
Beatrijs Bonarius is tekstschrijver & eindredacteur. Een mediavreter, zoals ze zelf zegt. Met een vrolijke, scherpe blik – en dito toetsenbord – kijkt ze voor Franska naar de actualiteit.
