Op zoek naar iets in coronatijd

 

Omdat je in deze tijd een beetje uitgebingd raakt, ga je zo af en toe maar eens kijken bij andere kringen en kanalen. Ik heb dus inmiddels al heel wat filmpjes bekeken over behangen, voor het geval ik zoiets ooit nog eens zelf zou willen doen.

 

 

En ik heb ook al uitgelegd gekregen hoe ik de trommel van m’n wasmachine kan vervangen, want je kunt maar beter voorbereid zijn dan wachten tot de winkel die een nieuwe kan leveren is uitverkocht of failliet is gegaan. Toch?

 

Ja, je weet het allemaal maar nooit in tijden van virus en verveling. Ik heb dus ook via internet al ukelele leren spelen op mijn haarborstel, haakpatronen leren lezen als braillecolumns, een ei leren scheiden en troep op leren ruimen zonder er rotzooi bij te maken, en ik kan (denk ik) jouw autoband verwisselen in de tijd dat jij nog met een mondkapje op aan de wegenwacht probeert uit te leggen dat ie lek is. Knap hè?

 

Maar ja… wat moet je dán nog? Wat kan ik nu nog liken, lezen, leren of leuk vinden via het beeldscherm, nu ik wel klaar ben met Rummicub, Scrabble en Zoomborrelen?

 

Nou, toen ben ik me maar eens gaan verdiepen in mijn voorkomen! Door al dat binge-snaaien en troost-snoepen heb ik een huid ontwikkeld die smeekt om skincare en heb ik me al laten verleiden tot de duurste potjes en tubes. Alleen die hielpen allemaal niets. Pas toen ik afstapte van het woord skincare, en bij de zoektermen gewoon huidverzorging intikte, kwam ik terecht bij tips als ‘minder vet’ en ‘wassen met water’. En ik moet zeggen: het gaat nu weer met sprongen vooruit.  

 

Alleen val je dan toch weer van het een in het ander, hè. En daarom ben ik nu dus aan het leren om statements te maken met mijn kleding. Ook heel leuk!

 

Hoe, dat weet ik nog niet, want ik kan nergens vinden welk statement nou gepast is voor welke gelegenheid en waar ik moet beginnen, eindigen en aan wie ik eigenlijk iets moet vertellen. Ik moet dus eerst bedenken welk statement ik wil maken, en waar ik dat dan wil gaan uitdragen. En dat vind ik al knap lastig.

 

Maar ik heb gelukkig de tijd, want ik heb The Crown al uit, mijn boekenplank vijf keer opnieuw gelezen, en iedereen die ik al langer dan een half jaar niet heb gesproken een appje, briefje of bloemen gestuurd. Op sociaal gebied zit ik dus alweer geramd. Ik hoef alleen maar te bedenken wáár ik straks als eerste een statement wil gaan maken, en ik vrees dat dat de fotoshoot voor Franska wordt, die door de maatregelen nu al zes keer is uitgesteld. Die heeft namelijk haast.

 

En echt: de tips en het resultaat zijn werkelijk verbijsterend! Na een weekje vol YouTube, RTL Boulevard, modebladen en beautyvlogs zit ik hier nu te tikken zonder BH, omdat ik heel graag een sterke vrouw wil zijn. Ik vrees dat de boel er eigenlijk alleen maar slapper van wordt, maar ik zet toch door, ondanks het feit dat ik straks waarschijnlijk twee deuken in mijn bureau heb.

 

Ook heb ik mijn haar zelf geknipt in het modelletje ‘wie-doet-me-wat’, maar daar heb ik spijt van. Ik hoop dus dat het thuiswerken nog even verplicht blijft. En verder zit ik hier nu in een paarse poncho, met daaronder alleen een gele legging, en kan ik me eigenlijk niet goed meer herinneren welk statement ik hier nou precies mee wilde maken. Ik twijfel zelfs of ik hiermee wel de straat op durf, laat staan op de foto!

 

Ik ben dus nog niet helemaal klaar voor het opheffen van alle maatregelen, denk ik. Ik moet eerst maar eens op zoek naar mezelf.

 

Door: Tineke

Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.

Afbeelding van Tineke