Franska.nl

Toen ik een jaar of vier was, stond ik naast mijn bed een knapzak in te pakken: mijn dierbaarste knuffel Meneer Konijn, een fles water en een zak chips stopte ik erin. Ik zou weglopen. Op avontuur gaan. Na een ruzie met mijn moeder had ik besloten dat een paar nachtjes buiten in de natuur slapen een goed idee was om even af te koelen. En dit waren de enige dingen die ik nodig had. Laat ik daar ook even bij zeggen dat ik niet écht een knapzak had, maar die zelf gemaakt had met de standaard van mijn plastic speelmicrofoon en een oude, grote zakdoek van mijn vader.

De hele familie stond bij de deur om mij uit te zwaaien. Achteraf hartstikke slim bedacht van mijn ouders. Want die wisten natuurlijk allang dat ik niet verder zou komen dan de hoek van de straat. Ze bleven even in de deuropening staan, zwaaiden me gedag en wilden daarna de deur dicht doen. Maar mijn broer Lars was het hier niet mee eens. Hij rende me snel achterna en haalde me over om tóch thuis te blijven. Want, ’s avonds is het hartstikke eng buiten. Allemaal vreemde mensen en beestjes, en ik zou het heel koud krijgen. Dat wou ik natuurlijk niet. Dus zelfs de hoek van de straat heb ik nooit gehaald.

Dit was mijn grootste avontuur als vierjarige. Plus nog die keren naar de dierentuin en wat spannende dingen op school… Toen ik twaalf was, waren daar al veel meer avonturen bij gekomen. Maar nooit zo groot als het avontuur van dit twaalfjarige jochie uit Australië.

Na een ruzie met zijn moeder, besloot hij haar creditcard te stelen en een ticket te boeken naar Bali. De ruzie ging namelijk over Bali: hij wilde erheen, maar dat mocht niet. Daarom dook hij het internet op en vond daar een luchtvaartmaatschappij die kinderen zonder ouders liet vliegen. Hij boekte snel een ticket én een hotel.

De volgende ochtend stapte hij op zijn step, zogenaamd naar school. In plaats daarvan pakte hij de trein naar het vliegveld. Daar stapte hij op het vliegtuig naar Perth, om vervolgens naar Bali te vliegen. ‘Ze vroegen alleen naar mijn studentenkaart en paspoort om te bewijzen dat ik ouder dan twaalf was, en dat ik op de middelbare school zit. Het was geweldig, want ik had zin in avontuur’, laat de twaalfjarige weten.

Zijn ouders kwamen erachter dat hij vertrokken was richting de droomlocatie, omdat hij nooit op school aangekomen was. Zijn moeder vloog meteen naar Bali om hem hier op te halen.

Er komen nu zo.veel.vragen… Hoe kan het dat een luchtvaartmaatschappij een twaalfjarige zomaar alleen laat vliegen? En hoe weet zo’n jochie überhaupt hoe een creditcard werkt? Ik snapte het hele online bankieren pas op mijn achttiende, en vond het toen al spannend. Hoe wist hij hoe je je door een vliegveld manoeuvreert? Ook iets wat bij mij op vééél latere leeftijd binnenkwam…

Ach, gelukkig is alles goed gekomen. De moeder van het jongetje is wel woest op de luchtvaartmaatschappij en heeft het doel om ervoor te zorgen dat zoiets nooit meer kan gebeuren. Wat ik natuurlijk begrijp. Maar deze jongen, die heeft voor de rest van zijn leven een verhaal waar je u tegen zegt. Ik ben benieuwd naar zijn volgende avontuur.