‘Eerst dachten we dat het een depressie was. Mijn zoon kon gewoon niet meer naar zijn werk en kwam nog amper uit bed. Hij kon ook niet zorgen voor zijn dochtertje van één jaar oud. Het brak mijn hart om dit aan te zien als moeder. Maar het was geen depressie, en ook geen burn-out.
Het begon allemaal met een relatief milde coronabesmetting, een paar jaar terug. Mijn zoon, een gezonde en actieve jonge man, kreeg koorts, hoofdpijn en was een paar dagen flink ziek. Na een week leek hij op te knappen, maar pas veel later begonnen de klachten pas echt. Extreme vermoeidheid, concentratieproblemen, kortademigheid en spierpijn. In het begin dachten we dat het een kwestie van tijd zou zijn, dat hij gewoon wat langer nodig had om te herstellen. Maar weken werden maanden, en de klachten bleven.
Hij probeerde gewoon te werken, maar dat bleek onhaalbaar. Elke poging eindigde in een terugval. Zelfs een korte wandeling of een telefoongesprek putte hem volledig uit. Mentaal brak hij. De artsen spraken al snel over long covid, maar een echte behandeling was er niet. We kwamen terecht in een doolhof van medische afspraken, revalidatieprogramma’s en afwijzingen van instanties die zijn klachten niet serieus genoeg leken te nemen.
Ondertussen zag ik mijn zoon veranderen. Zijn levendige persoonlijkheid werd overschaduwd door frustratie en verdriet. Hij miste zijn werk, was geen echte vader voor zijn kind, en hij verbrak zijn sociale leven en zijn onafhankelijkheid. Vrienden begrepen het vaak niet; hoe kan iemand zo lang ziek blijven van een virus? Ook familieleden reageerden soms met goedbedoelde, maar pijnlijke opmerkingen: ‘Misschien moet hij gewoon wat meer zijn best doen’ of ‘Iedereen is wel eens moe’.
Als moeder voelt het machteloos om toe te kijken hoe je kind lijdt zonder echt iets te kunnen doen. Ik heb geleerd om geduldig te zijn, om te luisteren en om hem te steunen zonder druk op hem te leggen. We praten gelukkig veel, dat helpt hem wat. Zijn vrouw steunt hem ook, maar voor haar is het heel zwaar. Ga maar met zo iemand nu samen leven. We vieren de kleine overwinningen – een dag zonder erge hoofdpijn, een korte wandeling in de zon – en proberen hoop te houden.
Wat ik vooral hoop, is dat er meer erkenning en begrip komt voor long covid. Dat mensen inzien hoe slopend en invaliderend het kan zijn. Dat werkgevers en instanties flexibeler worden en maatwerk bieden. En vooral dat er meer onderzoek komt naar effectieve behandelingen, zodat mijn zoon en duizenden anderen eindelijk hun leven weer terug kunnen krijgen.
