Mijn man een travestiet?
Toen Jacky haar man zo aantrof, dacht ze dat haar wereld verging.
‘Een jaar of vijf terug waren we met vakantie op Ibiza. ’s Avonds zaten we in Ibiza Stad graag op het terras. Lekker vreemde vogels kijken noemden we dat. Want daar wemelde het ervan. Tegen middernacht maakten de dragqueens hun opwachting. Die hadden zich uren staan optutten en waren er klaar voor om bewonderd te worden. Ik weet nog dat ik er iets over zei tegen mijn man – iets in de trant van dat ik die kick niet helemaal snapte – en dat mijn man best heftig reageerde.’
‘Een goed jaar na die vakantie kwam ik op een dag veel vroeger thuis dan gepland. Toen ik geen antwoord kreeg op mijn ‘hallo, ik ben thuis’ liep ik naar boven om mijn man te zoeken. En daar stond hij, voor de spiegel van onze walk-in closet. Met een blonde pruik op zijn hoofd, netkousen aan zijn benen, zijn lijf in een strak jurkje geperst en op torenhoge hakken. Ik dacht letterlijk dat mijn wereld ter plekke verging. Wat er op zo’n moment allemaal door een hoofd kan schieten is met geen pen te beschrijven. Ik was verbijsterd, dacht dat ik droomde en werd stantepede tegelijkertijd panisch en hysterisch. En hij stond daar maar in die rare outfit. Te schutteren als een klein kind.’
‘Ik wilde er niet aan, eerst. Dat wat ik had gezien nog steeds gewoon mijn man was. Het zou weken duren voordat we er voor het eerst over konden praten zonder allebei te flippen. Heel voorzichtig begon ik vragen te stellen. Vanwaar die kleding? Die pruik en die hakken? Wat zei dat over ons? Kon hij evengoed van mij houden als hij verkleed als vrouw ging? Wilde dat zeggen dat hij liever met mannen was?’
‘Stukje bij beetje kwamen de antwoorden. De behoefte om zich als vrouw te verkleden was diepgeworteld en bestond al lang. Maar hij had er nooit aan toe durven geven. Het was op Ibiza geweest dat hij voor het eerst had gedacht dat het tijd werd om dat wel te doen. Op internet had hij een forum gevonden waar hij voor het eerst zijn verhaal had kunnen doen en waar hij ook antwoorden had gekregen op vragen die hem al jarenlang hadden geplaagd. Lang verhaal kort? Hij vindt het spannend en fijn om zich als vrouw te kleden. De behoefte om ook zo in het openbaar te verschijnen is er vooralsnog niet. Hij zegt nog evenveel als altijd van mij te houden en zegt geen enkele behoefte te voelen om met mannen te vrijen.’
‘En ik? Ik vind het nog steeds vaak een ondraaglijke gedachte; mijn man met die pruik op hoge hakken. Ik vraag me nog steeds af of ik de man, waarmee ik al zo lang samen ben, nou eigenlijk echt wel ken. Of ik hem überhaupt ooit echt zal kennen. Of het respect dat ik ooit voor hem voelde, nog ooit helemaal terug zal komen. En of ik eraan zal moeten wennen dat hij af en toe verkleed als vrouw naast me op bank ploft om televisie te kijken. Ik ben bang dat het nooit helemaal went allemaal. En dat dit ook het einde van ons huwelijk zou kunnen betekenen.’
Jacky’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
