Mascaraleut

 

Wat kun je soms toch vechten met dingen, hè? Neem nou mascara! Ik weet niet wat ik verkeerd doe, maar het zit bij mij altijd overal, behalve op mijn wimpers. En ik heb me er echt in verdiept hoor.

 

 

Écht! Ik heb alle filmpjes die Anita er voor Franska over maakte opnieuw bekeken om erachter te komen wat ik nou verkeerd deed. Maar het hielp dus niks. Het moet gewoon ook een beetje in je zitten, denk ik.

 

En Anita is iemand die er van nature kijk op heeft. Zij krijgt het voor elkaar om een kussentje op een bankje anders te leggen, en daardoor haar foundation beter te laten uitkomen op een foto. Ik zit daar tijdens fotoshoots altijd met volle bewondering naar te kijken. Eén streek, met één kwast of één kam, en Anita ziet er voor de volgende foto weer totaal anders uit. Ik kan zes verschillende outfits aantrekken, mijn volgende foto is altijd weer hetzelfde als de vorige; je ziet dat ik me totaal niet op mijn gemak voel voor een camera.

 

En eigenlijk moet ik ook bekennen dat ik niet eens mascara kan kopen. Laat staan opbrengen, wat je in coronatijd dus zelf moet doen. En toen onlangs de mascara in de aanbieding was bij een drogisterijketen, heb ik de stoute schoenen maar eens aangetrokken en toog ik op een rustig moment naar de winkel. Anita zou ook niet wachten als make-up in de aanbieding is, dus ik dacht: als ik ergens moet beginnen is het hier!

 

Kom ik in die winkel, staan daar dus zes rekken met mascara! Voor volle wimpers, lange wimpers, sexy, zwarte, bruine, blauwe, gele, en ga zo maar door. Nou, dan raak ik al in paniek! Ik wil wel lange, volle, sexy wimpers, maar moet ik het dan allemaal over elkaar heen smeren? En met welke moet ik dan beginnen?

 

En ik sta me tegelijkertijd ook een beetje te ergeren, want ik moet bij dat soort keuzes altijd meteen denken aan landen waar mensen niet te eten hebben. Terwijl ik in een land woon waar iedereen ontevreden lijkt, kan ik hier in mopperland dus kiezen uit een wand vol met kwastjes om mijn wimpers mee op te leuken. En ergens vind ik dan altijd dat hier iets niet klopt.

 

En, nou ja… ik zal het dus maar eerlijk zeggen… ik heb uiteindelijk maar gewoon gegokt, en toog daarna naar de kassa met twee mascara’s waarvan er eentje gratis zou zijn. Een mooi moment om iets uit te proberen.

 

Kom ik bij de kassa, krijg ik te horen dat deze dan weer níet vallen onder die aanbieding. Potverdorie.  

 

Ik betaalde ze dus maar allebei, want ik vind dat gehannes met mondkapjes op, en dan zo’n hele rij gaan lopen ophouden, ook weer waanzin voor mascara. En daarna fietste ik dus mopperend en boos op mezelf terug naar huis.

 

Maar thuis liep ik meteen dapper door naar de spiegel en ging ik aan de slag. Nikkie Plessen zei laatst dat je ook thuis een beetje je best moet doen om je man te blijven plezieren, en ik moet toegeven: dat is erg goed gelukt.

 

Voor het opbrengen van iets op mijn ogen moet ik namelijk mijn bril afdoen. En, nou ja… lang verhaal kort: manlief zag geen enkel verschil tussen het sexy, met bruin opgemaakte oog en het oog met de lange, zwarte, volle winpers.

 

Maar hij lag wel in een deuk omdat het ook op mijn voorhoofd zat.

 

 

 

Door: Tineke

Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.

Afbeelding van Tineke